top of page

Ειδώλια μάνα: Κυριακές στο Κυκλαδικό!

Καμιά φορά θέλεις να πάρεις και συ μια ανάσα. Δεν θες πολλά. Μια δυο ωρίτσες να πιεις έναν καφέ με την ησυχία σου, να διαβάσεις μια εφημερίδα, να χαζέψεις στο fb χωρίς να ακούς "μαμά, μαμαά, μαμααά!". Από την άλλη, το παιδί θέλει να παίξει, να μάθει, να δημιουργήσει. Τι κάνεις; Πάτε μαζί στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης!

Κυριακή πρωί, παίρνουμε το Μετρό, κατεβαίνουμε Σύνταγμα και μετά από 10 λεπτάκια περπάτημα για μένα και παρκούρ στα κάγκελα του Δήμου για την Ιωάννα-Αγάπη, σε συνδυασμό με χάζι στις Πρεσβείες και στην Αλλαγή Φρουράς ("Το ξέρεις, αγάπη μου, ότι η φουστανέλα έχει 400 πιέτες;" "Και τι σημαίνει... πιέτες;!"), φτάνουμε στο Μουσείο. Δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε εδώ. Ξέρω καλά πόσο άψογη δουλειά κάνουν στα εκπαιδευτικά σεμινάρια και, το κυριότερο, η μικρή δείχνει κάθε φορά να το απολαμβάνει. Έχουμε έρθει νωρίτερα, καθόμαστε στο cafe και εκείνη δείχνει να βαριέται λίγο...

Μέχρι που... βλέπει το shop! "Να πάω να δω;" "Να πας!" Κάνω πως δεν την κοιτάζω (δεν της αρέσει) αλλά εννοείται πως την παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου να τριγυρνά, να χαζεύει, σαν κάτι να ψάχνει. Το έχουν κάνει ωραίο το shop, το ανακαίνισαν, έβαλε το χεράκι του ο Κώστας Βογιατζής, aka Yatzer, και τώρα μού φαίνεται πιο θελκτικό, με περισσότερο ευρωπαϊκό αέρα. Το λέω γιατί πολλές φορές ζήλεψα μουσεία στο εξωτερικό όπου δεν υπήρχε πουθενά η λέξη βαρεμάρα, συναίσθημα που χαρακτήριζε ως παιδιά τις σχολικές επισκέψεις μας στα μουσεία. Γιατί να μην είναι αυτές οι κοιτίδες πολιτισμού προσβάσιμες σε όλους; Να μην νιώθεις άνετα και ευχάριστα να περιηγηθείς σε ένα μουσείο, να μάθεις, να οσφριστείς, να μπεις σε ένα δημιουργικό παιχνίδι διάδρασης; Σκεφτόμουν, σκεφτόμουν και...

"Μαμά, μου δίνεις 40 ευρώ;". "Όχι, αγάπη μου! Αλλά τι τα θέλεις;" Μμμ, δεν μπορώ να σου πω! Θέλω κάτι να σου πάρω!". Της έδωσα πολύ λιγότερα και μου έφερε κάτι πολύ περισσότερο από ό,τι περίμενα. Με την υπόσχεση να το ανοίξω όταν μπει στο σεμινάριο. Μ' αυτά και μ' αυτά τελικά έτρεξε τελευταία για να μπει μέσα στην αίθουσα και την πήρε από το χεράκι η γλυκύτατη εικαστικός/ art therapist Νιόβη Σταυροπούλου.

Το δώρο μου ήταν αυτό εδώ το βιβλίο:

Η κυρία που εξυπηρετεί στο shop μου χαμογέλασε από μακριά, σχεδόν συνομωτικά. Είχε κάνει μια πολύ καλή επιλογή η μικρή μου! Εγώ πάλι είχα ξεχωρίσει για εκείνη αυτό το καλαίσθητο βιβλιαράκι από τις εκδόσεις Κόκκινο:

Από εκείνη τη στιγμή και για δύο ώρες, ήμουν ελεύθερη να κάνω ό,τι ήθελα! Κάθισα μόνη στο cafe, παρήγγειλα τον καπουτσίνο μου (πολύ καλός αλλά λίγο τσιμπημένος), πήρα και το Taλκ από την είσοδο, το διάβασα, εντόπισα επόμενες δραστηριότητες (ζήλεψα κιόλας, κάνουν τόσο καλή δουλειά σε αυτό το free press!), μίλησα στο τηλέφωνο με την αδερφή μου, μίλησα με δυο μαμάδες στο διπλανό τραπέζι, κρυφάκουσα δύο ηλικιωμένες κυρίες στο άλλο διπλανό (μιλάμε για εμπεριστατωμένη κριτική θεάτρου, όχι αστεία), είδα την έκθεση παιδικής ζωγραφικής...

...ξαναγύρισα στο cafe και άφησα το βλέμμα μου να χαθεί ψηλά. Αυτό που θέλεις να κοιτάς λίγο το ταβάνι και τίποτα άλλο; Μόνο που εν προκειμένω το ταβάνι/οροφή είναι αυτό εδώ:

Το μινιμάλ, το απλό, το αφαιρετικό, πόσο διαχρονικό, πόσο δύσκολο να το πετύχεις! Να πετάς από πάνω σου καθετί περιττό, σιγά σιγά, μέχρι να μείνει η ουσία, οι γραμμές μοναχά που δίνουν το στίγμα. Σαν ειδώλια κυκλαδικά. Σαν πίνακας του Πικάσο.

Ξαφνικά το cafe γέμισε παιδάκια, είχαν τελειώσει και το καθένα κρατούσε στα χέρια του το δικό του μοναδικό έργο Τέχνης, πολύ πολύ προσεκτικά αφού τα χρώματα ήταν ακόμα νωπά. Σαν τη χαρά τους, νωπή κι αυτή. Η Ιωάννα-Αγάπη ήρθε κοντά μου κρατώντας αυτό:

Χρωματιστό, τρισδιάστατο παρακαλώ, έπρεπε να φτάσει από το Κολωνάκι μέχρι την Πετρούπολη, άθικτο. Το κράτησα με ευλάβεια πιστού, ταλέντο ακροβάτη και τεράστια περηφάνεια- "η κόρη μου το έφτιαξε, δεν είναι τέλειο;", σε δρόμους, σκάλες, βαγόνια μετρό.

Η Ιωάννα-Αγάπη ήταν και πάλι χαρούμενη. Αγαπάει το Μουσείο. Δεν μου λέει κουβέντα για τα όσα έκαναν. Τι τους έμαθαν για τους πολιτισμούς του κόσμου; Ποιον ποιητή/ζωγράφο γνώρισαν; Τι της άρεσε πιο πολύ; Θέλω να μάθω αλλά δεν με πειράζει. Ας γίνω κι εγώ... ειδώλια μάνα, ας κρατήσω την ουσία: την επόμενη φορά ΜΟΝΗ ΤΗΣ θα μου ζητήσει να ξαναέρθουμε!

Υ.Γ. Το έργο βρίσκεται στο σαλόνι. Η Ιωάννα-Αγάπη θα γίνει ζωγράφος. Δεν είναι ωραίο τα όνειρά σου να παίρνουν χρώμα;

ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ; Μπορείτε αν το παιδάκι σας είναι από 2 έως 12 ετών (υπάρχουν ξεχωριστά ηλικιακά γκρουπ). Τα εισιτήρια κυμαίνονται από 7 έως 15 ευρώ, αναλόγως.

Πληροφορίες - Κρατήσεις για τα Εκπαιδευτικά Προγράμματα: τηλ. 210 7294220

(Δευτέρα - Παρασκευή 10:00-13:00).

Μπείτε εδώ να δείτε περισσότερα:

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης- Ίδρυμα Ν. Π. Γουλανδρή

Νεοφύτου Δούκα 4, Κολωνάκι, τηλ. 210-7228321-3

Comments


bottom of page