Πήγαινε σινεμά το παιδί (αυτό που κρύβεις μέσα σου)

Αυτό το βιβλίο, τον ΜΙκρό Πρίγκιπα, τόσα χρόνια όσο και να προσπάθησα, δεν το κατάλαβα. Το άρχιζα και το ξαναάρχιζα και νόημα δεν έβρισκα. Ένας μικρός πρίγκιπας που αγαπούσε ένα τριαντάφυλλο και μια αλεπού που ξεστόμιζε ατάκες! Μα, πώς είχε τόσο φανατικούς οπαδούς; Τελικά έπρεπε να το δω στον κινηματογράφο για να καταλάβω τι (μου) έφταιγε.

Η ταινία είναι (υποτίθεται) παιδική και προφανώς ήταν επιλογή της Ιωάννας-Αγάπης να τη δούμε. Πήγαμε ανήμερα Πρωτοχρονιάς μαζί με τον μπαμπά της στον αγαπημένο μας κινηματογράφο και έτσι όπως την έβλεπα καθισμένη ανάμεσά μας σκεφτόμουν πως αυτό της αρκούσε. Το μαζί και το ανάμεσα.

Η ταινία είναι ονειρική για τα παιδιά και ένα μεγάλο χαστούκι-ταρακούνημα για τους μεγάλους. Μια καταπιεσμένη μικρούλα ζει με τη μαμά της μια τακτοποιημένη και καθόλα προγραμματισμένη ζωή, σαν μια γκρίζα ζωγραφιά που δεν πρέπει να τη γεμίσεις με χρώματα, που απαγορεύεται να μπογιατίσεις πέρα από τα όριά της. Μέχρι που γνωρίζει τον γείτονά της, τον Αεροπόρο, και η ζωή της (και η οθόνη) ξαφνικά γεμίζει χρώματα, όνειρα, ιστορίες, παραμύθια, νοήματα για τη φιλία, τον έρωτα, την απώλεια, την αγάπη, το όνειρο. Και μέσα στο animation ο σκηνοθέτης της, ο Μαρκ Όζμπορν έρχεται να μπλέξει την ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα, με τους ήρωες σαν φτιαγμένους από πηλό, σαν βγαλμένους από μπλοκ ιχνογραφίας, συνδυάζοντας δύο τεχνοτροπίες με εξαιρετικό ενδιαφέρον και ονειρικές προεκτάσεις.

Και εκεί που έχεις μέσα σου κατηγορήσει τη μάνα-προγραμματιστή (μέχρι και πλάνο ζωής έχει φτιάξει στη μικρούλα, με το το θα κάνει ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο!) συνειδητοποιείς πως όλοι γύρω τους κάνουν το ίδιο. Είναι ο τρομακτικός κόσμος των ενηλίκων, ντυμένοι όλοι στα γκρι-μαύρα, αφοσιωμένοι στο καθήκον, την εργασία, το πρέπει. Ακόμα και ο Μικρός Πρίγκιπας μεγαλώνοντας έχει πέσει στην παγίδα του ενήλικα και έχει ξεχάσει τον πλανήτη του, το αγαπημένο του τριαντάφυλλο, τον αεροπόρο, την αλεπού... Και φυσικά τα ξαναθυμάται με τη βοήθεια της μικρούλας, και φυσικά η ιστορία έχει happy end, με αποκορύφωμα μια υπέροχα λυτρωτική σκηνή όπου τα αστέρια του ουρανού απελευ-θερώνονται μέσα από μια τεράστια γυάλα-φυλακή.

Της Ιωάννας-Αγάπης της άρεσε η ταινία, αν και έδειξε κάποια στιγμή να βαριέται. Σίγουρα δεν είναι μια εύπτεπτη ταινία για μικρά παιδιά αλλά νομίζω πως από τα 7-8 και άνω μπορούν να καταλάβουν κάποια νοήματα. Σε μένα και τον μπαμπά της νομίζω πως άρεσε περισσότερο. Ίσως γιατί θυμηθήκαμε πως "Δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνο με την καρδιά. Η ουσία είναι αόρατη στα μάτια", πως "Ο χρόνος που πέρασες με το τριαντάφυλλό σου είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό για σένα".

Δεν θέλω ποτέ να χάσω το παιδί που έχω μέσα μου! Δεν πρέπει να το αφήσω να ξεχάσει! Πόσο πιο σημαντικό είναι αυτό από τις λεπτομέρειες που μας βασανίζουν κάθε μέρα; Σκέφτεσαι και εσύ το ίδιο; Πάρε μια φίλη σου και πήγαινε να δεις την ταινία! Θα με θυμηθείς. Και εμένα και το παιδί μέσα σου.

Ο Αντουάν ντε Σαιντ- Εξυπερύ μίλησε στην καρδιά μας. Θα ξαναπιάσω στα χέρια μου το βιβλίο του και τώρα θα το ξεφυλλίσω με άλλη ματιά. Λιγότερο ενήλικη. Πιο "παιδική".