"Πες μου μια ιστορία από τα παλιά!"
Πώς μία ώρα μόνο με τη Σάσα Βούλγαρη στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης με ταξίδεψε πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στην αγκαλιά της γιαγιάς και στη μαγεία της παραμυθένιας αφήγησης!
Η γιαγιά μου η Όλγα μάς έλεγε τις πιο ωραίες ιστορίες όταν ήμασταν παιδιά. Θυμάμαι τα ρυτιδιασμένα αδύναμα χέρια της με τα μακριά δάχτυλα, τα μαλλάκια της, λευκά και κίτρινα μαζί, που τα μάζευε γρήγορα-γρήγορα με δεκάδες φουρκέτες σε ένα στεφάνι γύρω από τον αυχένα της. Θυμάμαι την αγκαλιά-καταφύγιο όταν η μαμά με μάλωνε ή όταν οι γονείς μου φώναζαν ο ένας στον άλλον. Τα παραμύθια της, αυτά δεν τα θυμάμαι. Μόνο κάποιες φευγαλέες σκηνές από τη ζωή της γιαγιάς στη Σαμψούντα και το σπίτι τους στη Σμύρνη, συνοθύλλευμα στο μυαλό μου μπερδεμένο με καρέ της Πολίτικης Κουζίνας. Κρατάω όμως τη ζεστασιά, τη γλυκιά φωνή, την αγκαλιά. Και όταν τα έχεις αυτά, δεν περιμένεις το happy end. Δεν περιμένεις καν ότι το παραμύθι θα έχει τέλος.
Ο άντρας της, ο αγαπημένος μου παππούς (και γω το αγαπημένο του εγγόνι, τι ευτυχία!) μάς κοιτούσε από ψηλά. Μεγαλώνοντας βρήκα στη μικρή οθόνη έναν άλλο παππού που και αυτός μάς κοιτούσε από ψηλά, γιατί πετούσε! Παραμυθάς ήταν το όνομά του και δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο. Αν και το Νίκος Πιλάβιος εύηχο είναι, δεν λέω.
Αγάπησα και τα παραμύθια τα χάρτινα, τρυφερούς συγγραφείς και εμπνευσμένους εικονογράφους, μα πιο πολύ είναι η αλήθεια, αγάπησα εκείνους που τα αφηγούνται. Ίσως για αυτό κάθε μα κάθε βράδυ διαβάζω στην Ιωάννα-Αγάπη ένα παραμύθι. Και όταν είμαι πολύ κουρασμένη και της το λέω, μού ζητάει να της πω ένα παραμύθι από το μυαλό μου. Νομίζω ότι αυτά είναι που της αρέσουν πιο πολύ. Αυτά ζητάει και από τη μαμά μου, που είναι πλέον μια γιαγιά μεγάλη. "Πες μου μια ιστορία από τα παλιά!" της λέει. Και εκείνη της αφηγείται τη ζωή της στο χωριό μας στην Καβάλα και παραμύθια που έλεγαν στην ίδια όταν ήταν παιδί- μα, πού τα θυμάται;
Ένα τέτοιο παραμύθι ήταν που παρακίνησε και τη Σάσα Βούλγαρη να γίνει παραμυθού. Αυτό που αφηγούνταν ο παππούς της όταν όλοι μαζεύονταν στην αυλή του σπιτιού στο χωριό τους στην Καρδίτσα. Και αυτά που της έλεγε με τη θεϊκή της φωνή η μαμά της, και της στάλαξε, όπως η ίδια έχει πει, την αγάπη για το τραγούδι και τις ιστορίες. Πήρα την Ιωάννα-Αγάπη και πήγαμε να δούμε/ακούσουμε/απολαύσουμε την γνωστή παραμυθού στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης.
Είναι από αυτές τις υπάρξεις που τις βλέπεις και σκέφτεσαι "μπας και είναι ξωτικό;", "μήπως είναι βγαλμένη από άλλη εποχή;", "είναι αληθινή;" Μια ώρα διαρκεί η αφήγησή της, εξήντα λεπτά γεμάτα τρία παραμύθια παραμυθένια- κάθε φορά τα αλλάζει, κάθε φορά λέει και διαφορετικά. Οι γονείς καθόμαστε στις καρέκλες, τα παιδιά στα μαξιλαράκια στο πάτωμα, μπροστά της. Είναι γλυκιά, υπομονετική (μμμ, ακόμα και όταν οι μαμάδες έχουν φέρει 3χρονα πιτσιρικάκια που κλαίνε και θέλουν να φύγουν!), έχει χιούμορ αλλά κυρίως σε ταξιδεύει. Με τη φωνή της, την κινησιολογία της, τις εκφράσεις της, τα μουσικά της όργανα.
Τα μικράκια κάθονται μαγεμένα και την ακούνε!
Και ζωντανεύουν μπροστά σου βασιλόπουλα, μουσικοί, μύγες ερωτευμένες (!), τριζόνια, μάγισσες και πριγκιποπούλες, παραμύθια παραμυθένια, με τη γοητεία της λαογραφίας και της παράδοσης, με νοήματα απλά και άλλα πιο σύνθετα... Και ναι, αξίζει να πας να την ακούσεις, ακόμα και αν δεν έχεις παιδί! Ασυζητητί. Και αν έχεις παιδάκι και σου ζητάει "μια ιστορία από τα παλιά" ή "μια ιστορία από το μυαλό σου", ε, όλο και κάτι θα ξεπατικώσεις από το ταλέντο της!
Σάσα Βούλγαρη, σε ευχαριστώ που μας ταξίδεψες και που ξύπνησες μέσα μου αναμνήσεις παιδικές, τρυφερές και στην καρδιά μου παντοτινές!
Θέλεις να πας και εσύ;
Θα τη βρεις στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης και αυτή την Κυριακή 28/2/2016, στις 12.30.
Τα εισιτήρια κοστίζουν: 8 το κανονικό και 6 το ομαδικό (άνω των 10 ατόμων) ενώ εάν είσαι άνεργη μπορείς να μπεις δωρεάν μαζί με δύο παιδάκια.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα της παραμυθούς στο facebook https://www.facebook.com/sassa.voulgari και στο : http://www.mcf.gr/