"Χόρεψε στο δικό σου ρυθμό!"

Τι γίνεται όταν η μαμά είναι φρικαρισμένη και η μικρή κόρη παραδίδει μαθήματα ζωής;

Ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα που λες "δεν μπορεί, θα τελειώσει και αυτή η μέρα, ουφ!". Ήδη είχε περάσει ένα 12ωρο με πολλά γραψίματα για τη δουλειά, με μια λίστα εκκρεμοτήτων που αντί να συρρικνώνεται, γιγαντωνόταν, με το άγχος στα καλύτερά του!

Με τα πλυμένα ρούχα να περιμένουν στωικά δίπλα στη σιδερώστρα, με τις τουφίτσες σκόνης να πηγαινοέρχονται ανέμελες στο σαλόνι, με τα ψώνια της ημέρας σε αναμονή, με την κατσαρόλα άδεια, με ένα σωρό κείμενα προς παράδοση, απαράδοτα, και γω εντελώς παραδομένη. Στο στρες.

Και εκεί που διαβάζαμε τα μαθήματα της επόμενης μέρας, απλά... φρίκαρα. Και βούρκωσα. Η Ιωάννα-Αγάπη σηκώθηκε από την καρέκλα της, με αγκάλιασε και κοιτώντας με στα μάτια με ρώτησε:

"Τι έχει το μιμάκι μου και στεναχωριέται;"

"Να, βρε Ιωάννα μου, έχω πολλά να κάνω μέσα στην ημέρα και δεν τα προλαβαίνω".

Και εκείνη με την ηρεμία και το ύφος ενός σοφού μού είπε:

"Κοίτα, μαμά. Και εγώ καμιά φορά στο χορό το παθαίνω. Είναι πολύ γρήγορος ο χορός και δεν προλαβαίνω τα βήματα. Τότε σκέφτομαι "Ιωάννα, δεν πειράζει, εσύ πήγαινε με το δικό σου ρυθμό". Αυτό να κάνεις και συ, μαμά. Κάνε όσα μπορείς, όσα προλαβαίνεις, καλά είναι και αυτά!"

Χόρεψε με το δικό σου ρυθμό! Πόσο "μικρή" ένιωσα δίπλα στην 7χρονη κόρη μου. Πόσο ανώριμη. Πόσο τρελή που ήθελα η μέρα να τελειώσει. Λες και τη επόμενη την έχουμε στο τσεπάκι, ότι θα ξημερώσει ο Θεός και θα έχουμε όλοι μας την υγειά μας να τη χαρούμε...

Φυσικά, αυτό είναι. Αφού μπήκα στο χορό, θα χορέψω. Αλλά στο δικό μου ρυθμό. Με στραβοπατήματα, με άγαρμπες κινήσεις, τι πειράζει; Εγώ θα το χαρώ!

Σε ευχαριστώ, σοφή μου καρδούλα!