Ημερολόγιο κατασκήνωσης (της μάνας, όχι της κόρης)
Η Ιωάννα πήγε κατασκήνωση. Για πρώτη φορά. Εκείνη πέρασε ωραία. Εγώ έζησα ένα δράμα. Και δεν μου το 'χατε, ε; Γιατί μού το είχα εγώ;
Τα τελευταία καλοκαίρια άκουγε τη φίλη της την Άρτεμη ενθουσιασμένη καθώς γυρνούσε από την κατασκήνωση. Η Ιωάννα δεν μιλούσε αλλά το σποράκι είχε μπει μέσα της.
Φέτος ένιωσα ότι ήταν έτοιμο να βγάλει φυλλαράκια.
Αποστολή Νο1: Βρίσκω παρέα
Θα ήταν τέλεια να πήγαινε παρέα με κάποια φίλη της, για πρώτη φορά. Να μην είναι μόνη. Αρχίζω να ρωτάω για κατασκηνώσεις και να το συζητάω με μαμάδες.
Κι όμως, καμία δεν φαίνεται θετική στην ιδέα της κατασκήνωσης.
"Έχω ακούσει ότι εκεί πάνε ανώμαλοι, δεν τη στέλνω".
"Μόνο του το παιδί; Αποκλείεται!"
"Κατασκήνωση; Μα είναι μικρή. Όχι ότι όταν μεγαλώσει θα τη στείλω..."
Νιώθω λίγο ζόμπι. Έχω γίνει η κακιά μάνα που θα αφήσει μόνο το παιδί της στους ανώμαλους.
Αποστολή Νο2: Βρίσκω κατασκήνωση
Πρώτη φορά για εκείνη, πρώτη φορά και για μένα. Και πρέπει να μάθω τα "κόλπα".
Ποια κατασκήνωση είναι καλή;
Πόσο κοστίζει; (πόσοοο;)
Με καλύπτει το ταμείο μου;
Μου σύστησαν τον Παράδεισο του Παιδιού, στα Κιούρκα. Παλιά κατασκήνωση αλλά κάνουν καλή δουλειά με τα παιδιά. Και είναι και κοντά.
Βλέπετε, την πρώτη φορά η κατασκήνωση πρέπει να είναι κοντά, για τα επισκεπτήρια ή μήπως το παιδί τη 2η μέρα θελήσει να φύγει, μην τρέχεις.
Περιμένω την ανακοίνωση του ταμείου μου. Κολλάω στο site τους για λίγες μέρες και μόλις βλέπω τη σχετική ανακοίνωση τρέχω το επόμενο κιόλας πρωί για να τη γράψω. Για να προλάβω θέση. Δεν έχουν πολλές. Προλαβαίνω.
Αποστολή Νο3: Αφήνω στην Ιωάννα την απόφαση
Οκ, όχι ακριβώς. Εκείνη θέλει να πάει στο summer camp του σχολείου, πρωί με μεσημέρι, όπως είχε κάνει και πέρσι. Χωρίς θάλασσα, χωρίς νέες εμπειρίες, χωρίς κάτι καινούριο που θα την πάει λίγο παρακάτω.
Επιστρατεύεται η θεία Μάγκυ που είχε διατελέσει ομαδάρχισσα σε κατασκήνωση:
"Εκεί τα παιδιά όλο παίζουν! Άσε που πρέπει να στρώνεις μόνη το κρεβάτι σου, να κάνεις μόνη σου μπάνιο, να προσέχεις τα πράγματά σου και το κυριότερο, να παίζεις όλη μέρα. Όλη μέρα! Ουφ, κουραστικό!".
Και κάπως έτσι η Ιωάννα αποφασίζει να πάει κατασκήνωση για... 3 βδομάδες, παρακαλώ. Και όχι στο camp του σχολείου- "πάλι θα ίδια θα κάνω, βρε μαμά;".
Και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Πρέπει να ετοιμάσω τα ρούχα της για δύο βδομάδες. Έχουμε τόσα ρούχα; Μας φτάνουν τα βρακάκια; Πρέπει να αγοράσω κι άλλα. Να της πάρω αντηλιακό, αντικουνουπικό, τζελ για τα τσιμπήματα....
Η μεγάλη μέρα φτάνει. Πρωί Σαββάτου.
Μαμάδες, μπαμπάδες, παιδάκια, σακ βουαγιάζ, ένας πανικός μέσα στο σπιτάκι, τρέχουμε να προλάβουμε ένα κρεβάτι, να ετοιμάσουμε τα πράγματα, να δώσουμε τα χαρτιά στη γραμματεία...ε, ναι, και να βγάλουμε και τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες:
Να, εδώ το παίζω σούπερ cool αλλά η ψυχούλα μου το ξέρει!
Βγάζουμε και polaroid με τη μηχανούλα της, "για να σας έχω κάτω από το μαξιλάρι μου". Τη μαμά και τον μπαμπά:
Και αφήνουμε αυτή τη φατσούλα, πάνω στο κρεβάτι της, για πρώτη φορά κατασκηνώτρια, για πρώτη φορά χωρίς εμάς, σε ένα μέρος ξένο, με ανθρώπους που δεν έχει ξαναδεί, με κοριτσάκια που είναι έτοιμα να γίνουν οι νέες της φίλες, με άπειρες εμπειρίες μπροστά της.
Είναι διστακτικό παιδί στην αρχή. Μόλις ανοιχτεί ξεσαλώνει. Αλλά η αρχή... θα της αρέσει τελικά;
-Πάμε! μου φωνάζει ο άντρας μου.
-Κάτσε λίγο, να κάνω ένα τσιγάρο.
Ουσιαστικά θέλω να βάλω τα κλάματα. Ντροπή.
Κυριακή μεσημέρι. Μας παίρνει τηλέφωνο:
"Έχουν έρθει ΟΛΟΙ οι γονείς, πού είστε; Σας περιμένω!"
Μα, πώς; Μας είπαν να πάμε σε μια βδομάδα! Και η Κυριακή μας βρίσκει πάλι εκεί.
Στον Παράδεισο του Παιδιού και στην Κόλαση της Μάνας.
False alarm, φυσικά. Τουλάχιστον δεν ήμασταν οι μόνοι που την πατήσαμε...
Περνάει μια βδομάδα με τηλεφωνήματα (μία φορά τη μέρα) με την Ιωάννα ενθουσιασμένη για την εκδρομή για μπάνιο, για την κινέζικη βραδιά, για την πισίνα, για το pool party, για τη νύχτα που κοιμήθηκαν στρωματσάδα κάτω από τα άστρα. Για τα φασολάκια όχι και τόσο.
Μου λείπει.
Και φτάνει η Κυριακή του επισκεπτηρίου. Η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά, οι δύο θείες, πάμε να τη δούμε. Την παίρνουμε για 2 -3 ώρες και καθόμαστε σε ένα καφέ- ενώ είχαμε πει ότι δεν θα το κάνουμε.
Γιατί εδώ υπάρχει ένα ρίσκο: Να θελήσει εκείνη τη στιγμή να γυρίσει πίσω.
Δεν θέλησε.
Το μόνο της παράπονο ήταν ότι ένα κοριτσάκι την είχε βρίσει. Για πρώτη φορά στη ζωή της κάποιος την είχε βρίσει. Είναι και αυτές οι πρώτες φορές μέσα στο πρόγραμμα... Αυτά τα κοριτσάκια...
Εδώ με τον μπαμπά της, τον Μπίμπη της όπως τον φωνάζει!
Και μια family selfie!
Παίρνω το σάκο με το άπλυτα, της αφήνω τα καθαρά, τη βλέπω να ανεβαίνει την ανηφόρα προς την κατασκήνωση μέχρι που χάνεται από το βλέμμα μου. Φεύγουμε.
Όλα τέλεια!
Δευτέρα πρωί. Στο τηλέφωνο:
"Μαμά, θέλω να γυρίσω στο σπίτι μας".
Έτσι απλά. Χωρίς κλάματα.
Τι κάνεις εκεί; Τρέχεις να την πάρεις; Μήπως έγινε κάτι πάλι με αυτό το κοριτσάκι; Ή μήπως με το άλλο που της παίρνει τα πράγματα;
-Αγάπη μου, αν θέλεις να γυρίσεις, θα έρθουμε να σε πάρουμε. Θέλεις να πας όμως την εκδρομή στο Adventure Park στη Μαλακάσα, που θα σου αρέσει, και να έρθουμε μετά;
-Βρε, μαμά, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως θα πάω στην εκδρομή!
Μου λείπει.
Μέρα 11η, Τετάρτη νωρίς το πρωί. Πηγαίνουμε να την πάρουμε. Είναι μια χαρά. Μαζεύουμε τα πράγματά της, αποχαιρετά τις φίλες της (καταλαβαίνω αμέσως ποια είναι εκείνη που την έβρισε, τώρα αγκαλιάζονται, έγιναν οι καλύτερες φίλες!) και φεύγουμε.
-Μαμά, ωραία πέρασα στην κατασκήνωση. Μόνο που ήθελα τη μαμά μου τώρα. Σε πειράζει; Εγώ ήθελα να είμαι εδώ, να σου λέω πώς περνάω και να τα γράφεις στο blog! Πειράζει τώρα που γυρίζω;
-Αγάπη μου, στην κατασκήνωση καθόμαστε όσο θέλουμε. Εξάλλου, τώρα θα κάνουμε άλλα πράγματα παρέα, θα πάμε διακοπές και θα περάσουμε τέλεια!
Και γυρνάς σπίτι. Και βλέπεις ότι τα άπλυτα βρακιά δεν είναι και πολλά (όχι, δεν άλλαζε κάθε μέρα), το μαγιό είναι μέσα στην τσάντα βρεγμένο, ο ένας πάτος από τα αθλητικά είχε φύγει και το πόδι της είναι πληγωμένο, το παιδί έχει κολλήσει ψείρες (κλασικό, να το περιμένετε), το αντηλιακό δεν μου φαίνεται και πολύ χρησιμοποιημένο ούτε το αφρόλουτρο-σαμπουάν (αχά!).
Και γυρνάς σπίτι. Και βλέπεις ότι το κοριτσάκι σου μεγαλώνει.
Μόλις έκανε αυτό το βηματάκι προς την ανεξαρτησία. Και τα κατάφερε. Και εσύ επιβίωσες.
Τελικά, αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα: Να βλέπεις το παιδί σου να γίνεται ανεξάρτητο.
Αυτό που θες για το καλό της, είναι ο δικός σου δαίμονας.
Αλλά και πάλι... Ευτυχώς που δεν θα πάει φαντάρος (μάλλον). Δεν θα το άντεχα!