"Το κέρατό μου!" είπε ένας μονόκερως*, και ποτέ δεν ακούστηκε τόσο γλυκό!

"Μια φορά κι έναν μονόκερο"... και το παραμύθι της ζωής μας αρχίζει έτσι ακριβώς. Τόσο γλυκά. Οι μονόκεροι νίκησαν τις νεράιδες, εξόρισαν τις όμορφες πριγκίπισσες σε μακρινά βασίλεια, εισχώρησαν μαγικά στη φανταστική μας πραγματικότητα. Εάν είναι από κάπου να κρατηθώ, αυτό θα είναι το χρυσοποίκιλτο, στριφογυριστό κέρατό τους. Και ναι, γίνομαι γλυκερή, σαν λιωμένο macaron που κρατώ στο χέρι.

Φέτος αγόρασα στην Ιωάννα-Αγάπη πυζαμούλες με μονόκερους. Δεν νομίζω να έχει φορέσει πιο όμορφες.

Και κοζάρω άγρια στο διαδίκτυο ένα ζευγάρι παντόφλες - μονόκερους που το βράδυ αναβοσβήνουν (!). Τις θέλω όσο εκείνες τις κουβερτούλες- ουρά γοργόνας.

Και μετά ήρθε στο Instagram αυτή η φωτογραφία του Mac Lab που έκλεψε την καρδιά εμού και απανταχού των ρομαντικών λιχούδικων υπάρξεων αυτού του πλανήτη:

Τη στιγμή που το νεαρό ζευγάρι του ζαχαροπλαστείου τρέχει και δεν προλαβαίνει με τις παραγγελίες των πιο τρυφερών macaron που είδαμε ποτέ (σ.σ. λένε ότι είναι και πεντανόστιμα), μπήκα για τα καλά στο mood.

Και έφτιαξα αυτό το Mood Board:

Αν θες, το κοιτάς απλά.

Αν θες, παίρνεις και ιδέες για την επόμενη τούρτα γενεθλίων, που δεν χρειάζεται να είναι της κόρης σου. Μπορεί να είναι της φίλης σου ή καλύτερα, δική σου.

Ή για τη διακόσμηση του δωματίου σου.

Τις παντόφλες δεν τις έβαλα.

Να έχεις ένα γλυκό-γλυκό σαββατοκύριακο, το κέρατό μου!

Άλεξ

*μονόκερως: επί τούτου με ωμέγα, για να παραπέμπει στο έρως