Η Χώρα των Θαυμάτων: Με την Ιωάννα στο ρόλο της Αλίκης ανακάλυψα τελικά πού βρίσκεται!

Η περασμένη χρονιά είχε προς το τέλος της πολλή, μα πολλή Αλίκη. Σε θέατρα, βιβλία, πάρτυ, με highlight τον ομώνυμο ρόλο που υποδύθηκε η Ιωάννα-Αγάπη στο θεατρικό έργο του σχολείου. Και όλη αυτή η Alice-mania με οδήγησε στη resolution της νέας χρονιάς. Ένα μάθημα ζωής για μένα και για την μικρή μου πρωταγωνίστρια!

"Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων": Αυτό το έργο θα παρουσίαζαν οι πρώτες τάξεις του Δημοτικού στο σχολείο της Ιωάννας-Αγάπης. Η διανομή των ρόλων έγινε, η ίδια πήρε το ρόλο της κεντρικής Αλίκης (σ.σ. υπάρχουν άλλες δύο, αυτή που μικραίνει και η άλλη που μεγαλώνει), τα κοστούμια παραγγέλθηκαν και μάλιστα πήγαν με την τάξη της να παρακολουθήσουν το ομώνυμο έργο στο θέατρο Ιλίσια.

Εκείνη τη μέρα επέστρεψε στο σπίτι ενθουσιασμένη- πρωταγωνίστρια ήταν η Σοφία Πανάγου, που την ξέρει από το τηλεοπτικό Σόι. Δεν μου είπε και πολλά, ποτέ δεν μου λέει, ξέρω όμως ότι ο Δημήτρης Αδάμης και οι Μαγικές Σβούρες υπογράφουν αξιόλογες δουλειές.

Λίγες μέρες μετά λάβαμε μια πρόσκληση από την ομάδα Τσόκαρα, για να παρακολουθήσουμε, τι σύμπτωση, το έργο "Η Αλίκη είχε αρχίσει να βαριέται έτσι που καθόταν πάνω στο χορτάρι...". Αυτή τη φορά πήγαμε μαζί, στο θέατρο Θησείον. Μικρός εναλλακτικός χώρος, γεμάτος ποιότητα, στοιχείο που στα δικά μου μάτια τον καθιστά τεράστιο.

Τρεις ηθοποιοί μόνο (οι: Ελεάννα Αποστολάκη, Μελίσσα Κωτσάκη και Ανδρομάχη Σπανέλλη), ελάχιστα σκηνικά, και πολλά props μέσα από τα οποία τρεις άνθρωποι υποδύονταν όλους τους ρόλους του έργου! Με τρυφερότητα, φαντασία, ευρηματικότητα, τέλεια τραγούδια, αστείες σκηνές και ατάκες που απευθύνονταν και στους μεγάλους.

Στο τέλος του έργου και αφού έδωσα τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια στην "Αλίκη", της ζήτησα να δώσει μια συμβουλή στην Ιωάννα-Αγάπη που θα υποδυόταν τον ίδιο ρόλο.

"Να το χαρείς!" αυτό της είπε.

Αυτό μέσα μου ευχόμουν να της πει.

Γιατί, καθώς οι μέρες περνούσαν και οι πρόβες στο σχολείο αλλά και στο σπίτι πλήθαιναν, είχε αρχίσει η μεγάλη αγωνία.

"Δεν ξέρω το ρόλο μου". "Είναι πολλά τα λόγια. Δεν θα τα θυμηθώ":

Αυτές ήταν οι ατάκες της Αλίκης μου σε καθημερινή βάση.

Και εγώ ήμουν εκεί για να την καθησυχάζω.

Όχι ότι δεν τράβαγα και γω το δικό μου ζόρι. Αυτές οι στιγμές άλλωστε μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας. Εδώ ακόμα και η μαμά μου που πάτησε τα 79 θυμάται το ποίημα που είχε πει στα 5 της, αν έχεις το θεό σου, και εγώ έχω μείνει ακόμα με το παράπονο γιατί στο σχολείο μου έδιναν πάντα το ρόλο της παρουσιάστριας, μόνο.

Η Αλίκη μέσα από τον φακό του μπαμπά της

Και η μεγάλη μέρα έφτασε. Μπουκλώσαμε (sic) τα μαλλιά, της έκανα και λίγο μακιγιάζ, όσο απαιτούσε το σανίδι και όσο πατούσε ο γάτος του Τσέσαϊρ, μην φαντάζεστε, και το άγχος της είχε χτυπήσει κόκκινο.

Η οικογένεια με πίεζε να φύγουμε γρήγορα από το σπίτι αλλά έπρεπε να φτιαχτώ και εγώ. "Συγνώμη, έχετε δει ποτέ τη μαμά της Μιμής Ντενίση απεριποίητη;" ξεστόμισα το τρανταχτό μου επιχείρημα βάζοντας λίγο ακόμα κραγιόν.

Τελικά, η μικρούλα μου τα πήγε άψογα, η παράσταση ήταν τόσο ωραία στημένη, τα σκηνικά, τα κοστούμια, η μουσική. Καλά, εγώ κοιτούσα μόνο το παιδί μου. Λιγάκι και τις φίλες της.

Αλλά η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Για το παιδάκι μου. Τι κι αν δεν της το μετέφερα τόσες μέρες; Είχα πιο πολύ άγχος από την ίδια. Να τα πάει καλά. Να το ευχαριστηθεί. Να το χαρεί.

Και το χάρηκε!

Στα γενέθλια της ανιψιάς μου. Μαντέψτε το θέμα του πάρτυ;)

Αν δεν έχετε την παραμικρή ιδέα για το έργο, να σας πω δυο λόγια:

Ένα κοριτσάκι, η Αλίκη, κοιμάται και ονειρεύεται ότι ακολουθεί έναν Λαγό, που πάντα τρέχει και δεν προλαβαίνει, και πέφτει ξοπίσω του σε μια λαγότρυπα. Στο κυνήγι του Λαγού θα συναντήσει ένα σωρό φανταστικούς ήρωες (όπως τον Τρελοκαπελά που κάνει το κέφι του χωρίς να νοιάζεται για τους άλλους, την Βασίλισσα Ντάμα Κούπα που θέλει να πάρει το κεφάλι όλου του κόσμου, τα Τραπουλόχαρτα που την τρέμουν και άλλους πολλούς).

Στην πορεία αναγκάζεται να πιει ένα δηλητήριο για να γίνει μικρή και να χωρέσει κάπου, να φάει ένα μπισκότο για να γίνει μεγάλη, να ζήσει ένα σωρό περιπέτειες και αγωνίες, για να καταλάβει στο τέλος κάτι πολύ, πολύ σημαντικό:

Ότι θέλει να είναι ο εαυτός της και τίποτε άλλο. Ούτε μικρότερη, ούτε μεγαλύτερη, για να

αρέσει, για να "χωράει" στα θέλω των άλλων.

"Θέλω να είμαι η Αλίκη" λέει στο τέλος αποφασιστικά.

Και αυτό είναι το μήνυμα αυτού του θεότρελου έργου.

Και αυτή είναι μια απόφαση ζωής σε αυτό τον θεότρελο κόσμο μας!

Για μένα και για την μικρή μου πρωταγωνίστρια.

Τα φιλιά μας!

ΠΡΙΝ ΒΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΓΟΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΠΟΣΤ:

Α. Αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο του Lewis Carroll, σας προτείνω αυτή την υπέροχη έκδοση:

Β. Δείτε την ταινία του Tim Burton, με τον λατρεμένο Johhny Depp στο ρόλο του Τρελοκαπελά και την ακόμα πιο λατρεμένη Helena Bonham Carter ως Βασίλισσα Ντάμα Κούπα:

Γ. Και τέλος, να σας πω ότι τον Lewis Carroll τον έλεγαν Charles Lutwidge Dodgson και ήταν Άγγλος συγγραφέας, μαθηματικός, φωτογράφος και κληρικός! Επίσης, ήταν και Υδροχόος, αν αυτό σας λέει κάτι ;)!

Μια μέρα του Ιουλίου σε μια εκδρομή που έκανε με τον αιδεσιμώτατο Ρόμπινσον Ντάκγουορθ και τις τρεις κόρες του πρύτανη του κολεγίου του Christ Church, Λορίνα, Ήντιθ και Άλις Λίντελ, επινόησε και διηγήθηκε στα παιδιά μια ιστορία.

Ναι, αυτή που αργότερα θα γινόταν η περίφημη "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων"!