Μια μπαρίτσα ενήλικου πολιτισμού, μια απόδραση από τη γλυκιά μου φυλακή και ένας καφές στο χέρι για
Είμαι μαμά. Δεν είμαι η κλασική μαμά. Δεν ξέρω καν τι σημαίνει «κλασική μαμά». Σίγουρα όμως το επίθετο κλασικός δεν ενέχει τόση συμβατότητα όσο όταν το βάζεις δίπλα σε λέξεις όπως φόρεμα, αξία, εικονογραφημένα.
Να τα πάλι τα εικονογραφημένααα! Βλέπεις, τα τελευταία χρόνια ζω το φαινόμενο του Μπέντζαμιν Μπάτον. Ήμουν μεγάλη, έκανα παιδί και άρχισα να μικραίνω, να μικραίνω, να μικραίνω...
Στην ίδια παράλληλη πορεία άρχισαν να συρρικνώνονται και οι ανάγκες μου για μια ενήλικη πολιτισμική ζωή.
Εξηγούμαι:
Έχω δει άπειρες παιδικές ταινίες.
Διαβάζω σε καθημερινή βάση παιδικά βιβλία.
Πηγαίνω σε παιδικά πάρτυ (συνοδεύω την κόρη μου, εμένα δεν με παίζουν).
Παρακολουθώ παιδικές θεατρικές παραστάσεις.
Πηγαίνω σε events για παιδιά.
Γράφω για παιδιά και μαμάδες.
Διαβάζω πολύ για παιδιά και μαμάδες.
Ακόμα και στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος πήγα για πρώτη φορά γιατί γινόταν ένα εργαστήρι, μάντεψε, ναι, για παιδιά!
Εγκλωβισμένη στον κόσμο των παιδιών.
Δεν είναι και άσχημα. Το «εγκλωβισμένη» γίνεται πολλές φορές «προστατευμένη».
Κάτι όμως λείπει από αυτό το πολύχρωμο παζλ: ένα μικρό κομματάκι ενήλικου πολιτισμού. Σαν μια μπουκίτσα σοκολάτας αμυγδάλου, που αρκεί για να σε γλυκάνει.
Για αυτό αυτή την Τρίτη το απόγευμα θα αποδράσω από τη γλυκιά μου φυλακή. Θα κατέβω στο Σύνταγμα, θα πάω να πάρω τη φίλη μου τη Ράνια που δουλεύει εκεί κοντά, θα μπούμε στο shuttle bus του ΚΠΙΣΝ και θα βρεθούμε στο Σταύρος Νιάρχος.
Εκείνη και εγώ.
Θα συμμετάσχουμε σε μια από τις ξεναγήσεις για να δούμε όλους τους χώρους, την Εθνική Βιβλιοθήκη, τη Λυρική Σκηνή, τα εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά κτίρια, τους κήπους.
Και θα το απολαύσουμε. Δεν θα έχουμε κανένα πιτσιρίκι να κυνηγάμε. Κανένα στοματάκι δεν θα λέει «έλα, μαμααά, βαριέμαι τώρα!». Δεν θα κυνηγάμε κανέναν και δεν θα μας κυνηγάει κανείς.
Ούτε καν ο χρόνος.
Θα δούμε παρέα την έκθεση του Γιάννη Μπεχράκη, αυτού του εξαιρετικού φωτοδημοσιογράφου. Που, να τα τώρα, όταν είχε βρεθεί δίπλα μου στο ΕΤΑΠ ΜΜΕ το καλοκαίρι, περιμένοντας και οι δύο να γράψουμε τις κόρες μας στην κατασκήνωση, σκεφτόμουν: "Μα, πώς τα προλαβαίνει; Βλέπει καθόλου το παιδί του;" Λες και με αφορούσε.
Μέσα από τις φωτογραφίες του θα δούμε το ανθρώπινο (ποιο άλλο, άλλωστε) πρόσωπο της προσφυγιάς. Και θα κάνω πάλι focus στα παιδικά προσωπάκια, το ξέρω. Και, δεν ντρέπομαι, η ματιά του θα υγράνει τα μάτια μου και θα ρωτήσω ευθέως τον εαυτό μου «Εσύ τι κάνεις για αυτά τα παιδιά;».
Θα πάρουμε έναν καφέ στο χέρι από την καντίνα και θα βολτάρουμε κατά μήκος του καναλιού. Θα καθίσουμε στα σκαλάκια και θα πούμε τα νέα μας, τι άλλαξε από τότε που βρεθήκαμε τελευταία φορά, σε εκείνο το ταξίδι μας στο Σπλιτ.
Θα ανοίξουμε τις καρδιές μας όπως θα ανοίγεται το βλέμμα μας στην αχανή, υπέροχη έκταση του Πάρκου.
Θα κεράσω τη φίλη μου ζεστή σούπα με γλυκιά κολοκύθα και τζίντζερ και θα πούμε για άλλη μια φορά ότι εμάς μας ενώνει κάτι δυνατό, κι ας μην βρισκόμαστε συχνά. Μια φιλία, πώς να την πω, κλασική. Να, εδώ ταιριάζει.
*Έγραψα αυτό το κείμενο για το allyou.gr, τη νέα μου συνεργασία για την οποία είμαι αληθινά χαρούμενη! Το αναδημοσιεύω εδώ γιατί αν και δεν έχει καθόλου Ιωάννα μέσα του, όλα γύρω της γυρίζουν. Φυγόκεντρος δύναμη.
*Το αφιερώνω σε όλες τις φίλες μου για εκείνο το καφεδάκι που κρυώνει περιμένοντας.