Η κόρη μου η socialίστρια!
-Μα είναι συνεχώς κολλημένα στο tablet, βρε παιδί μου!
-Και τα δικά σας, ε; Και τα δικά μας!
Ανοίξαμε αυτή την κουβέντα, τη γνωστή, το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας που πήγαμε εκδρομή στην Αρκαδία.
Τέσσερις οικογένειες, τέσσερα παιδιά, 3,5 το μικρότερο, 14 ετών το μεγαλύτερο. Είχαν όλα tablet ή το δικό τους κινητό.
Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, βρεθήκαμε όλοι καθισμένοι στο σαλόνι με τα πρόσωπά μας... φωτισμένα. Από αυτό το φως που βγάζει η οθόνη όταν την κρατάς μπροστά σου.
Εμείς οι ίδιοι που λίγες ώρες πριν δίναμε μίνι διάλεξη για τη χρήση της τεχνολογίας, τώρα κάναμε ανενόχλητοι likes στα ποσταρίσματα των φίλων.
Ο καθένας στην οθόνη του. Στον δικό του digital κόσμο.
Ήμασταν στην εξοχή, σε ένα όμορφο ήσυχο χωριουδάκι, στου Κατσίμπαλη, έξω από την Αρκαδία.
Και ο καιρός δεν μας τα χάλασε όπως προμήνυαν τα δελτία. Μια χαρά ήταν, για βόλτες και παιχνίδια. Και με μια ομπρέλα στο αμάξι, μήπως και.
Όταν όμως πήγαμε με την Ιωάννα-Αγάπη μια βόλτα στο χωριό, ηρεμήσαμε με την ομορφιά της φύσης, είπαμε τα δικά μας και κόψαμε μερικά μανουσάκια για το βάζο, δεν την άκουσα να λέει "Θέλω το tablet μου!".
Όταν η κόρη μου χάρισε ένα PLAYMOBIL φάρμα στην μικρούλα της παρέας και κάθισα μαζί της για να παίξουμε με τον αγρότη, την αγελάδα, τη γάτα, την τσουγκράνα, το σπίτι που άνοιγε και έκλεινε, ούτε στιγμή δεν άκουσα τη φράση «Θέλω το tablet μου!».
Όταν πήγαμε όλοι μαζί βόλτα στα «Παπάκια», ένα αγρόκτημα λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από το χωριό, με ελαφάκια, στρουθοκαμήλους, πόνι, πάπιες, φασιανούς, και με έναν υπαίθριο παιδότοπο με κούνιες και ξύλινες κατασκευές για σκαρφαλώματα, κανένα παιδί δεν είπε «Θέλω το tablet μου!».
Όταν κατεβήκαμε στην αυλή και με μια μικρή, ξεφούσκωτη μπαλίτσα παίξαμε μήλα με την Ιωάννα-Αγάπη και τον μπαμπά της, δεν άκουσα τη φράση «Θέλω το tablet μου!». Ούτε από τη μικρή ούτε από τον μπαμπά της.
Όταν μασκαρευτήκαμε και πήγαμε στη Μεγαλόπολη για να δούμε το Καρναβάλι, ρίξαμε σερπαντίνες, χορέψαμε, διασκεδάσαμε, η μικρή μου είπε: «Μαμά, θέλω να έρθουμε και του χρόνου!». Και ζήτησε το κινητό μου. Για να τραβήξει βίντεο. Και να βγάλει φωτογραφίες.
Και το βράδυ, δεν είδαμε καν τηλεόραση. Παίξαμε παντομίμα με ταινίες. Και τα πιτσιρίκια έσκαγαν στα γέλια.
Και μετά κάθισαν η Ιωάννα-Αγάπη και ο Βασίλης πάνω στο κρεβάτι μας και έπαιξαν Uno.
Και πέρασαν τέλεια. Χωρίς τα tablets τους.
Την άλλη μέρα έφτιαξαν οι δυο τους το καινούριο μας PLAYMOBIL, το Summer Fun, με μια οικογένεια που κάνει camping στην εξοχή. Και ξαφνικά μύρισε καλοκαίρι!
Το πρωί της Καθαράς Δευτέρας ο Θοδωρής, ο νονός μας, βρήκε στην αποθήκη του έναν χαρταετό, που είχε φτιάξει μόνος του πριν από πολλά πολλά χρόνια. Και πήγαμε σε ένα ύψωμα και τον πετάξαμε. Πόσο χαρήκαμε όλοι μας!
Και ήταν και εκείνες οι στιγμές που τα πιτσιρίκια πήραν τα tablets τους, κάθισαν στην μεγάλη κούνια και έπαιξαν.
Την ώρα που εγώ ανέβαζα μια φωτογραφία μας στο Facebook και τσέκαρα το Instagram.
Την ώρα που οι υπόλοιποι μεγάλοι μιλούσαν ή χάζευαν κι αυτοί στα social.
Γιατί και αυτό χρειάζεται.
Όχι όμως μόνο αυτό.
Κακά τα ψέματα, αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν λίγο παραπάνω με το tablet για να κάνουμε καμιά δουλειά με την ησυχία μας, να πάρουμε τηλέφωνο έναν άνθρωπο, ή και να χαζέψουμε λίγο, βρε αδερφέ, κάνοντας το τίποτα.
Και εκείνα τα βολεύει. Και εμάς μας βολεύει.
Γιατί γκρινιάζουμε τότε; Με τι θράσος τους λέμε «Κλείσε επιτέλους το tablet!» έχοντας το κινητό ανοιχτό στο ένα χέρι μας, έτοιμο για ακόμα ένα like;
Ας είμαστε συνειδητοποιημένοι. Και ειλικρινείς.
Αν πεις στο παιδί:
«Θα παίξεις μισή ώρα με το tablet και μετά θα ζωγραφίσουμε/θα φτιάξουμε ένα παζλ/θα μαγειρέψουμε/θα κάνουμε ποδήλατο»,
δεν υπάρχει περίπτωση να προτιμήσει την οθόνη.
Γιατί το φως που αντανακλά η δική σου ευτυχία στο πρόσωπό τους, και τούμπαλιν, είναι πολύ πιο φωτεινό από αυτό μιας οθόνης.
Και αυτό είναι που χρειάζονται, που χρειαζόμαστε, αληθινά.
Αντί για tablet:
Θα πάρω την Ιωάννα-Αγάπη και μια φίλη της και θα πάμε μια βόλτα απογευματινή στο Athens Metro Mall.
Εκεί μέχρι και τις 14 Μαρτίου μας περιμένουν τα αγαπημένα μας PLAYMOBIL.
Θα τα δούμε, θα παίξουμε, θα φανταστούμε.
Ελάτε κι εσείς παρέα μας! Να δημιουργήσουμε τις πιο όμορφες αναμνήσεις για τα παιδιά μας, να γίνουμε ξανά παιδιά μαζί τους.
Και μετά, ναι, θα ανεβάσουμε τις καλύτερες στιγμές μας στα social.
Γιατί είμαστε socialίστριες, και η κόρη μου και εγώ!
Τα φιλιά μας και τα likes μας! ;)