Πετσετέ
Τα πόδια ξεγυμνώνονται. Ελευθερία. Πόσος βαρύς και κλειστός ο χειμώνας, σε εγκλωβίζει στα πολλά του ρούχα, στις μάλλινες υποχρεώσεις του.
Θες να τα πετάξεις όλα από πάνω σου.
Τα πέλματα αγγίζουν ξανά, μετά από καιρό, τα ζεστά, όχι καυτά ακόμα, βοτσαλάκια της παραλίας.
Και τότε καταλαβαίνεις πόσο σου έλειψε αυτή τη επαφή.
Αρχίζεις διστακτικά να κουνάς τα δάκτυλα - χώνονται λίγο πιο κει, και παραπέρα, αναζητώντας λίγη άμμο.
Δεν είσαι έτοιμη για την άμμο.
Για την απόλυτη ευτυχία. Αυτή που σου ξυπνά τις παιδικές σου αναμνήσεις, που νανουρίζονταν από τη χειμερία νάρκη. Τα καλοκαίρια στις αμμουδένιες παραλίες της Καβάλας, παρέα με τα αδέρφια και τη μαμά σου. Μπάνιο, πρωί και απόγευμα.
Ρώτα με τι μαγιό φορούσα. Ούτε που θυμάμαι.
Το μόνο που θυμάμαι είναι το πετσετέ μου μπουρνουζάκι.
Με εκείνο που με τύλιγε η μαμά μου όταν έβγαινα από τη θάλασσα και τουρτούριζα. Ή έκανα ότι τουρτούριζα για να με κρατήσει λίγο ακόμα στην αγκαλιά της.
Αυτό το πετσετέ άγγιζε την τρυφερή μου επιδερμίδα, πάντα κατάμαυρη από τα τόσα μπάνια, και με το μαμαδίσιο άγγιγμα αποκτούσε τη ζεστασιά που τόσο αποζητούσα.
Μου το φορούσε γρήγορα γρήγορα, σήκωνε και το φερμουάρ που είχε από μπροστά, και φορώντας το έφτιαχνα τα δικά μου κάστρα στην άμμο.
Με αυτό το πετσετέ επέστρεφα μαζί της στο εξοχικό, κουβαλώντας την τεράστια σαμπρέλα μου.
Ούτε λόγος για βατραχοπέδιλα. Τα πόδια πάντα γυμνά.
Αυτό το πετσετέ λέρωνα με ντομάτα που έπαιρνε πάντα μαζί της η μαμά μου για κολατσιό στην παραλία, μαζί με λίγη φετούλα και ψωμί.
Το αγαπημένο μου φαγητό, ακόμα και τώρα, 40 χρόνια μετά.
Το απόγευμα θα έσταζα και λίγο καρπούζι, έτσι όπως λαίμαργα δάγκωνα τη ζουμερή του φέτα.
Η μαμά έπλενε το πετσετέ, εκείνο στέγνωνε αμέσως, ντομάτα και καρπούζι έφευγαν, και άφηναν πίσω τους την αγαπημένη μυρωδιά του αντηλιακού.
Μεγαλώνοντας έφτιαξα τη δική μου καλοκαιρινή συλλογή παραλίας. Αμέτρητα παρεό σε έντονα χρώματα, περίτεχνα αιθέρια καφτάνια, συνδυασμένα με ψάθινα καπέλα και δερμάτινα σανδάλια. Εξαίσιο στυλ, τέλειες φωτογραφίες, χωρίς φίλτρο.
Με έντυναν αλλά δεν με «ζέσταιναν».
Όταν γέννησα την Ιωάννα-Αγάπη αναζήτησα ξανά τα πετσετέ.
Τη μαμαδίσια τους αίσθηση. Την αγκαλιά. Τα κάστρα στην άμμο.
Όταν πηγαίνουμε στη θάλασσα, περιμένω πώς και τι να βγει η κόρη μου για να την τυλίξω στο μπουρνουζάκι της και αγκαλιάζοντάς την να νιώσω ότι ταξιδεύω μαζί της στους πιο μακρινούς παράδεισους.
Ανοιχτό το εισιτήριο, εδώ και 8,5 χρόνια. Σε ένα ταξίδι που δεν είμαι τουρίστας αλλά ταξιδευτής.
Μητρότητα.
*Αυτά είναι τα αγαπημένα μου Sun of A Beach, με το μαλακό τους ύφασμα και τα υπέροχα καλοκαιρινά τους, ταξιδιάρικα σχέδια:
Της Ιωάννας-Αγάπης:
Και τα δικά μου:
