Παίξε, Τόλμα, Ζήσε, κορίτσι μου!
Δεν υπάρχει μέρα που να περάσει και η Ιωάννα-Αγάπη να μην χτυπήσει. Ένα κοψιματάκι, μια μελανιά, ένας πόνος εδώ κι ένας παραπέρα. Και το καλοκαίρι; Ωωω, το καλοκαίρι είναι φουλ στα χτυπήματα. Πονάς εσύ, μα πονάω κι εγώ. Κι όμως, αν δεν πέσεις, κορίτσι μου, ποτέ δεν θα σηκωθείς!
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι από όλα όσα τρώει την κάνει να μην κάθεται στιγμή σε ησυχία! Την αφήνω στον καναπέ και το επόμενο λεπτό τη βλέπω στον τοίχο να κάνει κατακόρυφο. Περπατάμε ήσυχα ήσυχα και τσουπ! κάνει μια ρόδα. Πάμε βόλτα και παίρνει και το σχοινάκι μαζί. Για να μην πω για τις πρώτες φορές. Καλά, θα πω.
Οι πρώτες φορές πονάνε πάντα (και για τις δύο)
*Η πρώτη φορά που ανέβηκε στο ποδήλατο χωρίς βοηθητικές: Χριστέ μου, Παναγιά μου, βάλε και τους 12 Αποστόλους για μια μάνα που ως παιδί δεν έκανε ποδήλατο! Καταπίνω όμως τον φόβο μου, παίρνω από τη χαρά της. "Να, μαμά, κοίτα πώς πάω!". Και φεύγει σφαίρα. Και χάνεται από τα μάτια μου. Και πέφτει. Σηκώνεται, και πάλι στο πετάλι!
*Η πρώτη φορά που έκανε ρόλερ: Καινούρια αγάπη τα ρόλερ, φετινή και όπως δείχνει, παντοτινή. Και να μην λέει να βάλει κράνος, και να μην θέλει να φορέσει επιγονατίδες. Και πέφτει. Και πέφτουν πάνω της και άλλοι. Λίγα δάκρυα, λίγα χτυπήματα, και σε λίγο πάλι ρολάρει!
*Η πρώτη φορά τόσο ψηλά: Έχουμε στην παιδική χαρά της Πετρούπολης μια ωραία κατασκευή, αράχνη τη λένε, όπου τα παιδιά σκαρφαλώνουν ισορροπώντας πάνω σε σχοινιά. Η μικρή λατρεύει τα σκαρφαλώματα. Και όσο τη βλέπω να ανεβαίνει, τόσο η καρδιά μου παγώνει. Αλλά της χαμογελάω και της λέω "Ουάου, μπράβο, κορίτσι μου!".
Και μια μέρα, που ήμουν κοντά της, στο μισό μέτρο, την είδα να πέφτει κάτω- με τα μούτρα. Είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που οι σκέψεις περνάνε αστραπή από το μυαλό της μάνας:
Έσπασε τα δόντια της; Χτύπησε στο κεφάλι; Πρέπει να τη σηκώσω ή δεν κάνει; Σε ποιο νοσοκομείο να την πάω; Βενζίνη έχω;
Και στη στιγμή σηκώνεται, με τις απώλειες να μην την έχουν επηρεάσει ούτε στο ελάχιστο. Σαν σκηνή με τον Τζέιμς Μποντ, τον λατρεμένο, που βγαίνει από πυρκαγιές/ τσουνάμια/ κατεστραμμένα κτίρια και... είναι οκ, με κοστούμι και γοητεία ατσαλάκωτα. Έτσι και η Ιωάννα. Skyfall και βάλε.
Και εγώ, εκεί, να ακούω τη φωνή της λογικής:
Παιδί σημαίνει παιχνίδι.
Τα παιδιά πρέπει να παίζουν. Με ό,τι κι αν συνοδεύεται αυτό: Λερωμένα ρούχα, ιδρωμένα μαλλιά, μώλωπες στα ποδαράκια της, κανένα σπασμένο χέρι (το ζήσαμε και αυτό) αλλά και ένα χαμόγελο, αχ, ένα χαμόγελο!
Για αυτό είμαι πάντα δίπλα της, τώρα που μεγαλώνει χμ, όχι και τόσο δίπλα, κάπως σε απόσταση, να μην αισθάνεται και νιάνιαρο μπροστά στους φίλους της, και με τον τρόπο μου "την σπρώχνω":
Να κάνει το μονόζυγο, να σκαρφαλώσει στην αράχνη, να βάλει τα ρόλερ, να τρέξει με το ποδήλατο μέχρι την παραλία, να παίξει μπάλα με τους φίλους της, να κάνει ατελείωτες ρόδες και κατακόρυφα, να ανέβει στο άλογο, να ζήσει το παράλογο.
Πονάει, μαμά! Κουράγιο, κορίτσι μου, λίγη κρεμούλα να βάλουμε μόνο!
Για αυτό είμαι πάντα δίπλα της να της θυμίζω ότι:
*Εάν δεν πέσεις, δεν θα μάθεις ποτέ να σηκώνεσαι.
*Εάν δεν τολμήσεις, δεν θα μάθεις ποτέ τα όριά σου.
*Εάν δεν παίξεις με την ψυχή σου, οι αναμνήσεις σου θα είναι λειψές.
*Εάν δεν χτυπήσεις, δεν πονέσεις, δεν έχεις σημάδια από πληγές, δεν θα έχεις ζήσει.
Δεν θέλω να είμαι μια μαμά που φρικάρει όταν η κόρη μου ρισκάρει.
Και ξέρω καλά ότι σε λίγα χρόνια, η αράχνη θα είναι παρούσα στη ζωή της, στη μορφή μιας σχέσης που βελτιώνεται, της συνεχούς μάθησης, της επαγγελματικής ανέλιξης.
Μια αράχνη όπου προχωράς και ίσως βρεθεί ένα χέρι να σε βοηθήσει στα δύσκολα, εκεί όπου σίγουρα θα βρεθεί κάποιος που θα σε κουνήσει για να πέσεις.
Και όσο εκείνη μεγαλώνει, εγώ θα είμαι πάντα εκεί. Ίσως σε μεγαλύτερη απόσταση από ό,τι τώρα. Σε μια γωνίτσα να κρυφοκοιτάζω.
Και το gel για τα χτυπήματα θα είναι πάντα η αγάπη μου για εκείνη, η αγκαλιά μου για όποτε πληγώνεται ή απογοητεύεται ή διστάζει.
Κάνω την καρδιά μου πέτρα, και δεν φωνάζω "Μηηη!" όταν παίζει και ζει επικινδύνως. Γιατί ξέρω ότι έτσι της δίνω το μεγαλύτερο εφόδιο για τη ζωή της:
Να σκαρφαλώνει μόνη της, χωρίς εμένα δίπλα.
Παίξε! Τόλμα! Ζήσε, κορίτσι μου!
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ:
Το καταπραϋντικό Γαλάκτωμα- Gel Fastum Care για Δερματική Χρήση από την Menarini Hellas
Ιδανικό για τοπικά οιδήματα και μώλωπες, με συνδυασμό 5 φυσικών συστατικών που προσφέρουν αίσθηση ανακούφισης, και απορροφάται στη στιγμή!
More infos: Στο www.fastum.gr
και βιντεάκι στο You Tube:
Mom's tip:
Αν έχεις παιδί άνω των 3 ετών, ή εάν και εσύ είσαι επιρρεπής στις μελανιές, πάρτο από το φαρμακείο, όπως έκανε η φίλη μου η Κλειώ όταν έβαλα λίγο στην κόρη της, και φίλη της Ιωάννας, Μαρία, σε αυτή εδώ τη μελανιά:
Καλό καλοκαίρι με πολύ παιχνίδι
για μαμάδες που δεν φρικάρουν και παιδιά που συνεχώς ρισκάρουν!
