Οι ηλιόλουστες Κυριακές μας!

Η χαρά του σαββατοκύριακου αρχίζει πάντα από το απόγευμα της Παρασκευής! Όχι διάβασμα, όχι σχολείο, όχι δραστηριότητες, όχι lap top. Ναι στις βόλτες, ναι στη διασκέδαση, ναι σε νέες εμπειρίες, ναι στο μαζί!

Την Κυριακή 24/9 είχαμε κανονίσει να πάμε στο 2ο Bobos Arts Festival, σε διοργάνωση του The Hub Events.

"Μαμά, τι θα κάνουμε εκεί;" με ρώτησε το κορίτσι μου. Δεν είχα ιδέα. Δεν είχαμε πάει στο 1ο πέρσι αλλά κάτι μου έλεγε ότι θα περάσουμε καλά. Ένστικτό μου, σε ευχαριστώ, να 'σαι καλά.

Πήραμε το μετρό για Κεραμεικό και λίγα βήματα πιο κάτω, στην Πειραιώς, βρεθήκαμε στο Μεταλλουργείο. Ένα παλιό μεταλλουργείο, δηλαδή, διαμορφωμένο σε έναν όμορφο χώρο, με μεγάλη αυλή, γεμάτη χρώματα, ήχους και χαρούμενους γονείς και παιδιά!

Η όπερα είχε ήδη ξεκινήσει όταν μπήκαμε και η Ιωάννα βρήκε αμέσως ένα μαξιλαράκι να καθίσει παρέα με δεκάδες παιδάκια που παρακολουθούσαν ήσυχα (!) τους υπέροχους 8tetto!

Στη συνέχεια πήγαμε στην πιο ευωδιαστή γωνιά του φεστιβάλ, στη γωνιά της Kyknos, όπου η μικρούλα μου ζωγράφισε ένα χαρτονένιο μικρό πλακάτ (εικαστική διαδήλωση, το λες), το στερέωσε σε ένα τενεκεδάκι με δεντρολίβανο και φυσικά πόζαρε με τη δημιουργία της.

Η αλήθεια είναι ότι για την Ιωάννα εκδήλωση χωρίς κατασκευές και εικαστικά είναι μια αποτυχημένη εκδήλωση.

Όχι όμως αυτή! Καταχάρηκε μπογιές και ζωγραφική στην εικαστική γωνιά των εκδόσεων Μάρτης, έφτιαξε ένα έργο και μου το χάρισε!

Μπροστά σε αυτά τα έργα των παιδιών, τι να μας πει και το Metropolitan Museum!

Στον ίδιο χώρο, είδαμε όλα τα βιβλία του υπέροχου Μάρτη και η Ιωάννα επέλεξε το "Νοτούρνο, συνταγές για όνειρα".

Το φωτίζεις το βράδυ, κλείνεις το φως και αποκαλύπτονται υπέροχες, πραγματικά ονειρικές ζωγραφιές. "Το καλύτερο βιβλίο του κόσμου", είπε η bookίτσα μου. Ξέρει αυτή.

Επιστροφή στην αυλή για να δούμε το θεατρικό "Τα μεγάλα ψέματα του μικρού Ερμή" από την πολύ καλή ομάδα Κοπέρνικος! Βασισμένο φυσικά στο ομώνυμο βιβλίο από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, που υπογράφουν οι Άγγελος Αγγέλου και Έμη Σίνη, και σαν να τους πήρε κάπου το μάτι μου εκεί τριγύρω...

Ακολουθεί η δράση World Voice- British Council όπου εδώ ο Νίκος προσπαθεί μέσα από ένα παιχνίδι ήχων και νανουρισμάτων να βάλει παιδιά και γονείς στον υπέροχο κόσμο της παγκόσμιας μελωδίας. Τα πιτσιρίκια ανεβαίνουν στη σκηνή, του μιλάνε, τον διακόπτουν αλλά εκείνος εκεί, με το μόνιμο χαμόγελό του συνεχίζει. Όχι, μπράβο, χίλια μπράβο, για την υπομονή του! (ο ήρωας της ημέρας, δικαίως)

Στη συνέχεια η σκηνή ανήκει στην Άλκηστη Χαλικιά που παίρνει αγκαλιά το υπέροχο βιβλίο της "Το κουτί του Σιλάν" (εκδόσεις Ίκαρος) και μας μιλά για το προσφυγικό με τον πιο γλυκό και τρυφερό τρόπο.

Στο τέλος, το κουτί ανοίγει και μια βροχή από πολύχρωμα χαρτάκια με χαμόγελα πέφτει πάνω στα ενθουσιασμένα παιδιά!

Η Ιωάννα φύλαξε λίγο χαρτοπόλεμο και δύο χαμόγελα. Τα έχουμε κλείσει τώρα σε ένα βαζάκι.

Εντωμεταξύ, στα ενδιάμεσα διαλείμματα ήπιαμε τσάι, φάγαμε τάρτα με σπανάκι και κατίκι, πήραμε σάντουιτς (εντάξει, μεσημέριασε πια), ξαπλώσαμε στα μαξιλάρια μπροστά από τη σκηνή και η Ιωάννα κυνήγησε τεράστιες μπουρμπουλήθρες στο bubble show της La Petite Marguerite!

Τελικά τα παιδιά χαίρονται με τα πιο απλά πράγματα!

Ο αστείος ξυλοπόδαρος της Motus Terrae έγινε ο αγαπημένος των πιτσιρικιών. Έτρεχε, τα κυνήγαγε, τον κυνηγούσαν, χοροπηδούσε και σκόρπιζε χαρά ολούθε! (εξαιρετική φυσική κατάσταση, προσκυνώ).

Εννοείται ότι η μικρή μου ξαναζωγράφισε και μάλιστα με τη βοήθεια των κοριτσιών των εκδόσεων Flip the myth έφτιαξε ένα χρωματιστό στέμμα:

Ώρα για Μαγικότσιρκο από την Ομάδα KoKoika! Και ποιος δεν κάθεται ήσυχα όταν τον... μαγεύουν; Και όσο ο ζογκλέρ τα έδινε όλα, εγώ σκεφτόμουν:

Ας μην στερήσουμε ποτέ τη μαγεία από τη ζωή των παιδιών μας. Και τη δική μας.

Έχει φτάσει πια απόγευμα. Κι όμως δεν φεύγει κανείς. Μάλιστα καταφτάνουν στο Μεταλλουργείο κι άλλοι, καινούριοι. Και η αυλή γίνεται αυλή των θαυμάτων.

Οι γονείς χαρούμενοι και χαλαροί, τα παιδιά διαρκώς ενθουσιασμένα (οκ, δεν κουράζονται ποτέ, απίστευτο) και το φεστιβάλ φτάνει στο τέλος του παρέα με τον γλυκύτατο Χρήστο Θηβαίο, το κέφι, τη ζεστασιά του και το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι, στον χορό των μπιζελιών, πού αλλού;

Πόση χαρά, πόσα χαμόγελα μαζεμένα σε μια αυλή. Εδώ όπου παλιά τεχνίτες δούλευαν το μέταλλο, εδώ τώρα, μέσα από τη μουσική, την τέχνη, τα παραμύθια, κάτι σμιλεύτηκε, κάτι δουλεύτηκε καλά, και η παιδική θέληση για νέες εμπειρίες έγινε ατσάλινη!

Ήταν μια όμορφη Κυριακή. Μια ηλιόλουστη μέρα. Και την κλείνουμε στο δικό μας κουτάκι. Αυτό με τα χαμόγελα!

*Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι δια χειρός αλλά κάποιες είναι δανεικές και αγύριστες από την fb page του Bobos Arts Festival! ;)