Κυριακή με ένα Ξωτικό και brunch με έναν Μπλε Παπαγάλο

Τυχερό παιδί η Ιωάννα, μου λέτε. Τυχερή και εγώ που είμαι μαμά της. Γιατί κάνει τις Κυριακές μου πιο φωτεινές και από τον πιο λαμπρό ήλιο!

Μια από αυτές τις λαμπρές Κυριακές πήραμε το μετρό, πήγαμε στο Από Μηχανής Θέατρο, στο Μεταξουργείο, και είδαμε μια εξαιρετική παράσταση που προλαβαίνετε να δείτε και σεις, αυτή και την επόμενη Κυριακή, 14 και 21/1, πριν ρίξει αυλαία.

«Ένα ξωτικό στην πόρτα μου» από την ομάδα Κοπέρνικος, δηλαδή την Έμη Σίνη και τον Άγγελο Αγγέλου, που και ωραίες παραστάσεις σκαρφίζονται και τέλεια βιβλία γράφουν.

Έτσι όπως φτάσαμε καθυστερημένες, ίσα ίσα προλάβαμε να πούμε ένα καλημέρα στην Έμη, και να βρούμε να καθίσουμε. Γεμάτο το θέατρο, γονείς, παιδιά, ακόμα και μικρουλάκια κάτω των 4 ετών.

Η υπόθεση του έργου έχει ως εξής: Ένας ιδιοκτήτης εργοστασίου παιχνιδιών το μόνο που έχει στο μυαλό του είναι το πώς θα βγάλει λεφτά και μηχανεύεται χίλιους δυο τρόπους για να το καταφέρει. Δίπλα του, ο βοηθός του, ο σχεδιαστής των παιχνιδιών, αλλά και ο πανταχού παρών, κουτσομπόλης ταχυδρόμος. Μέχρι που ξαφνικά εμφανίζεται στη ζωή τους ένα ξωτικό που κουβαλά έναν καημό. Εκείνος που πάντα έδινε, που με αγάπη πρόσφερε έχει κρατημένο χρόνια τώρα ένα δώρο που δεν έχει παραδοθεί στο παιδάκι που το ζήτησε κάποτε...

Δεν θα σας πω όλη την υπόθεση, γιατί όπως λέει και η Ιωάννα, αν το ξέρεις από πριν, μετά βαριέσαι. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος καθώς το τσιτάτο της κόρης μου, εδώ δεν ισχύει.

Θα μπορούσα να σας πω τις ατάκες μία-μία και πάλι να το δείτε και να σας ενθουσιάσει. Γιατί ναι μεν η υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα και έχει πλοκή, αλλά δεν είναι μόνο αυτό που σε συναρπάζει.

*Είναι ο τρόπος που έχει γραφτεί/ παιδευτεί το κείμενο, οι φράσεις, οι ατάκες του, που σε εκπλήσσουν. Σε κάνουν να μειδιάς, να γελάς, να συγκινείσαι, να κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι. Ένα κείμενο αληθινό κέντημα!

*Είναι οι 4 ηθοποιοί, ο εργοστασιάρχης με την καταπιεσμένη ευαισθησία, το τρυφερό ξωτικό με φυσιογνωμία... ξωτικού (πραγματικά, ιδανικότερος ηθοποιός δεν θα μπορούσε να βρεθεί), ο υποτακτικός βοηθός που κάνει την επανάστασή του, και ο ταχυδρόμος. Αχ, αυτός ο ταχυδρόμος, η γυναίκα της παρέας, κλέβει τις εντυπώσεις!

*Είναι τα απλά σκηνικά που με τρόπο άμεσο και ευφάνταστο μεταλλάσσονται, μετακινούνται, αλλάζουν μορφή και σε ταξιδεύουν σε διαφορετικές εικόνες κάθε φορά.

*Είναι τα σκηνοθετικά ευρήματα που σε κάνουν να μπαινοβγαίνεις από το έργο, σαν να ρίχνεις κλεφτές ματιές στα παρασκήνια.

*Είναι τα τραγούδια, η μελωδία, οι στίχοι που πετυχαίνουν απευθείας στην καρδιά και αφυπνίζουν το μυαλό.

*Είναι το μήνυμα: Πόσο λυτρωτικό είναι να δίνεις. Πόσα έχεις να πάρεις μετά χωρίς να το περιμένεις. Τι μας κάνει, αλήθεια, να το ξεχνάμε;

Αφού δώσαμε τα ειλικρινή μας συγχαρητήρια στους συντελεστές, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες στο θέατρο, γιατί το καλό το προμόσιον θέλει την εικόνα του!

Ωραίο θέατρο, μικρό και τόσο ζεστό! Πρώτη μας φορά εκεί, και η εντύπωση που μας άφησε ήταν αυτή μιας μεγάλης αγκαλιάς!

Και φυσικά μια καλή παράσταση δεν αρκεί για να γεμίσει την Κυριακή μας κι έτσι περπατήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα και βρεθήκαμε στον Μπλε Παπαγάλο.

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και τα τραπεζάκια έξω στην πλατεία γεμάτα κόσμο. Καθίσαμε μέσα, απλωθήκαμε στον vintage καναπέ, παραγγείλαμε τσάι, γιασεμί για μένα και ροδάκινο για την Ιωάννα, και μερικές μπρουσκέτες με προσούτο, σολομό και αβοκάντο, yummy yummy!

Εδώ οι μουσικές είναι ωραίες, η διακόσμηση βγαλμένη από το σαλόνι της γιαγιάς, το σέρβις ευγενικό και ο κόσμος χαλαρός και χαμογελαστός. Και οι τιμές πολύ πολύ καλές!

Εκεί, μεταξύ μπρουσκέτας και τσαγιού, μιλήσαμε λίγο για την παράσταση, απλά πράγματα, τι μας άρεσε πιο πολύ, ποιος είναι ο αγαπημένος μας ηθοποιός, παίξαμε, τραγουδήσαμε. Και επειδή το μαγαζί ανήκει στην Νατάσσα Μποφίλιου, ρίξαμε και ένα «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει»! (Ζητώ συγνώμη σε όσους θαμώνες υποβλήθηκαν σε αυτό το μαρτύριο, θα γίνετε γονείς και θα καταλάβετε).

Α, είδαμε και έναν αγαπημένο της κόρης μου ηθοποιό με την παρέα του (γιατί τώρα είμαστε σε ηλικία που και αυτά είναι σημαντικά!) και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

-Μαμά, τι έχεις κανονίσει για το επόμενο σαββατοκύριακο;

-(κενό, με λίγο στραβομουτσούνιασμα)

-Ξέρω, ξέρω, να χαρώ το Τώρα!

Για το τέλος σας κρατήσαμε το επιδόρπιο! Δεν γίνεται χωρίς επιδόρπιο: Κλασική ατάκα της κόρης μου. Όχι πως δεν ήθελα να παραγγείλουμε αυτό το λαχταριστό cheesecake αλλά, ρωτήστε με, εκείνη ήθελε να το μοιραστεί;!

Μπράβο, Έμη! Μπράβο, Άγγελε!

Ό,τι θέλετε να μάθετε για την παράσταση, θα το βρείτε εδώ!