Γιατί δεν στέλνεις το παιδί σου κατασκήνωση;
«Έλα, μωρέ, σιγά μην στείλω το παιδί κατασκήνωση! Δεν παίρνω τα λεφτά να πάμε να τα φάμε οικογενειακώς μια βδομάδα διακοπές;».
«Δεν έχει πάει ούτε μια φορά. Φοβάμαι να το στείλω».
«Πήγε μια φορά και δεν της άρεσε καθόλου. Φοβάται χωρίς εμάς τα βράδυα».
«Καλά, ξέρεις τι γίνεται στις κατασκηνώσεις;! Δεν τους έχω καμία εμπιστοσύνη».
«Θα τη στείλω όλο το καλοκαίρι στο χωριό. Μια χαρά θα περάσει με τη γιαγιά της!».
«Αφού μένουμε στην εξοχή, δίπλα στη θάλασσα, και περνάει τέλεια γιατί να πάει κατασκήνωση;».
Ατάκες φίλων που ακούω συνήθως όταν ανοίγω το θέμα Κατασκήνωση. Το θέμα δεν είναι εάν συμφωνώ ή διαφωνώ. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να το κρατήσω κλειστό.
2016: Πρώτη φορά κατασκηνώτρια το παιδάκι μου! Εγώ ένιωθα σαν την πρώτη μέρα που πήγε σχολείο.
Μια μείξη συναισθημάτων με μπόλικο "εντελώς χάλια" και υπεραρκετό "ουάου, περήφανη!".
Αυτό που ξέρω, αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι όταν ένα παιδί δεν πάει κατασκήνωση, έστω και μια φορά να δει πώς είναι, να αποφασίσει μόνο του εάν του αρέσει ή όχι, ένα πράγμα κρύβεται από πίσω:
Ο φόβος της μάνας. Αυτή είναι η αιτία πίσω από κάθε γιατί το παιδί μας δεν προχωράει παρακάτω.
Το βλέπεις να μεγαλώνει, να ψηλώνει, να αλλάζει, κι όμως τρέμεις και μόνο στην ιδέα ότι θα αποχωριστεί το σπίτι του για λίγες μέρες.
Κι αν κάτι συμβεί; (με τον νόμο των πιθανοτήτων, όλο και κάτι θα γίνει).
Κι αν αρρωστήσει; (από τον πολύ καθαρό αέρα, παθαίνει το παιδί ένα σοκ, αυτό είναι βέβαιο).
Κι αν ξεχάσει να αλλάξει βρακί; (θα ξεχάσει, στο εγγυώμαι).
Κι αν δεν του αρέσουν τα φαγητά εκεί; (σπανακόρυζο/ μπάμιες/ φασολάκια, τριπλέτα κόλασης).
Κι αν δεν μπορεί να παίρνει τηλέφωνο; (αναπάντητες κλήσεις παντού).
Κι αν δεν κάνει φίλους; (θα κάνει σίγουρα τουλάχιστον έναν).
Κι αν κάνει φίλους αλλά τελικά το πληγώσουν; (θα βρεθεί σίγουρα ένα παιδάκι που θα το φροντίσει).
Η λίστα με τα "κι αν" δεν έχει τελειωμό. Μάνα είσαι και φοβάσαι. Και αυτό που φοβάσαι βαθιά μέσα σου είναι ότι το παιδί σου μπορεί να τα καταφέρει και χωρίς εσένα.
Γιατί ναι, μπορεί όλα αυτά (ήμαρτον δηλαδή, πόσο απαισιόδοξοι να είμαστε;) ή κάποιο από αυτά τα "κι αν", να συμβεί. Και σε ρωτώ: Πιστεύεις ότι το παιδί σου δεν μπορεί να τα διαχειριστεί; Το παιδί σου που έχει κλείσει τα 8, τα 9, τα 10 χρόνια της ζωής του.
2017: Να εδώ με την ομαδάρχισσα της Ιωάννας, Αλεξάνδρα και αυτή,
η μικρούλα μου παίρνει το διαβατήριο για την περιπέτεια!
Και στο κάτω-κάτω γιατί δεν του δίνεις την ευκαιρία να το μάθει μόνο του, να δοκιμαστεί, να βγει από το ασφαλές περιβάλλον της οικογένειας και των υπαρχόντων φίλων;
Γιατί του στερείς την ευκαιρία να γνωρίσει το διαφορετικό;
Γιατί ναι, η κατασκήνωση είναι μια διαφορετική εμπειρία, που δεν έχει καμία σχέση με τις οικογενειακές διακοπές, με τις διακοπές στο χωριό με τη γιαγιά, με τις διακοπές στον τόπο διαμονής.
Άλλος τόπος, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνθήκες, πρωτόγνωρα όλα. Κι αυτό από μόνο του συνιστά ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.
2018: Τι κι αν είναι η τρίτη φορά που θα πάει το παιδί σου κατασκήνωση;
Ένα κλάμα θα το ρίξεις φεύγοντας, δεν το γλυτώνεις! Χαμογέλα τώρα για τις αναμνηστικές φωτογραφίες.
Κι ας πούμε ότι το πήρες απόφαση, και κάνεις την καρδιά σου πέτρα (βοηθάνε πολύ οι βαθιές αναπνοές και η γιόγκα). Πώς θα ξέρεις ότι το παιδί σου είναι έτοιμο για να πάει κατασκήνωση;
Θα το νιώσεις. Γιατί εσύ το ξέρεις το παιδί σου.
Μπορεί να πέσεις και έξω, και κάποιος παράγοντας που δεν είχες υπολογίσει, να επηρεάσει την ψυχολογία του και να θέλει σαν τρελό να γυρίσει πίσω. Στην αγκαλιά σου. Στην ασφάλειά του.
Μπορεί όμως και να του αρέσει. Και πάλι στη αγκαλιά σου θα γυρίσει. Πιο ψηλό, πιο μαυρισμένο, πιο χαρούμενο, πιο σοφό, πιο δυνατό, πιο σίγουρο για τον εαυτό του.
Και τότε θα σκεφτείς ότι παλεύοντας εσύ, η μάνα, με τους φόβους σου χάρισες στο παιδί σου ένα κομμάτι ευτυχίας, που ναι, υπάρχει και χωρίς εσένα.
* Η Ιωάννα-Αγάπη θα πάει φέτος για 4η φορά κατασκήνωση.
- Η πρώτη φορά ήταν περίεργη, δύσκολη, με πολλά "κι αν" και φόβους. Για μένα μιλάω φυσικά, το παιδί πέρασε τέλεια στις 11 μέρες που έμεινε εκεί. Σημείωση: Πήγε μόνη, δεν ήξερε κανέναν.
- Τη δεύτερη φορά πήγε σε άλλη κατασκήνωση, και έμεινε περισσότερο. Πήγε μαζί με κάποιες συμμαθήτριές της. Δεν έπαιξε ρόλο.
- Την τρίτη ζήτησε πάλι κάτι διαφορετικό, και απλά δεν ήθελε να φύγει αν και είχε λήξει η κατασκηνωτική περίοδος! Πήγε πάλι μόνη, άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Και έκανε μερικές πολύ καλές φίλες.
- Φέτος, αν και το ταμείο μου δεν καλύπτει τα έξοδα, δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Το βλέπω ξεκάθαρα ως μια επένδυση με σίγουρο κέρδος. Κι ας ξέρω ότι και φέτος θα μου λείπει κάθε μέρα, κάθε στιγμή.