Κινητό στην κατασκήνωση: Αναπάντητες κλήσεις παντού
Και εκεί που λες «οκ, τέταρτη χρονιά πάει το παιδί μου κατασκήνωση, τα έχουμε όλα λυμένα» όχι, φίλη μου, δεν είναι.
* Ναι, ξέρει πια ποιο είναι το σαμπουάν και ποιο το αφρόλουτρο (αν και μεταξύ μας, ένα προϊόν 2 σε 1 λύνει το θεματάκι, ξεκάθαρα).
* Ναι, κάνει φιλίες στο πιτς φυτίλι και ξέρει πώς να αποφεύγει ορισμένες συνκατασκηνώτριες που, πώς να το θέσω κομψά, δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά του κόσμου, αν με καταλαβαίνετε. Κάποιες θα βρίσουν, θα κλέψουν, θα εκφοβίσουν. Υπάρχουν και αυτά τα παιδιά, το ξέρουμε, και θα πάνε κατασκήνωση, σπίτι θα καθίσουν;
* Ναι, δεν βάζει πια το βρεγμένο μπουρνούζι μέσα στη βαλίτσα, να γίνουν μουσκίδι όλα τα ρούχα. Μανταλάκι, σχοινί, κομπλέ.
* Ναι, ξέρει ακριβώς τι να φορέσει και πώς να το συνδυάσει. Γιατί σε αυτή την ηλικία, παίζει ρόλο. Και θα αλλάξει και βρακί. Σας συγκλονίζω, το ξέρω.
* Ναι, θα βρει κάτι να φάει ακόμα κι αν δεν της αρέσει το φαγητό. Πεινασμένα δεν μένουν τα παιδιά, να το ξέρετε. Δεν πήγαν στρατό, κατασκήνωση τα στείλαμε.
Τώρα, καμιά ψείρα θα κολλήσει, αυτό είναι στανταράκι. Τι να σου κάνει το ειδικό το σπρέι της πρόληψης; Φρικάρετε τώρα, το ξέρω, μπορεί και να ξύνετε το κεφάλι σας, το καταλαβαίνω, αλλά το θέμα Ψείρα υφίσταται. (Ακόμα ξύνεστε, έτσι;)
Όλα οκ, όλα λυμένα, εκτός από τις ψείρες, και ίσως... από αυτό το άγχος αποχωρισμού. Αυτό το «Μαμά, περνάω ωραία αλλά ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΤΕ» που όσα καλοκαίρια κι αν περάσουν, δεν αλλάζει. Απλά λίγο μαλακώνει, και είναι διαχειρίσιμο. Και γλυκό μην σας πω.
Η καρτούλα που μας άφησε όταν έφυγε για την κατασκήνωση. Δεν χρειάζονται λόγια, αλλά...
είναι το πιο τρυφερό πλασματάκι του κόσμου!
Και έρχεται, φίλες μου, το νέο δεδομένο στη ζωή της 11χρονης κατασκηνώτριας. Αυτό που υποτίθεται θα έκανε τη ζωή της εκεί ευκολότερη:
ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ!
Φέτος είναι η πρώτη φορά που της επιτρέψαμε να πάρει κινητό μαζί της. Μόνο για ομιλία και sms, όχι σύνδεση, εννοείται. Καλά, φυσικά και δεν εννοείται για πολλούς γονείς, για αυτό και το γράφω.
Πήρε το παλιό το δικό μου (κανένας λόγος για καινούριο, πανάκριβο), αγοράσαμε και ωραίες θήκες και pop socket και έγινε κουκλάκι.
Και τώρα θα με ρωτήσετε: Επιτρέπονται τα κινητά στις κατασκηνώσεις; Υποτίθεται ότι απαγορεύονται. Δεν έρχεται όμως κάποιος να σου ανοίξει τη βαλίτσα, να σου κάνει έλεγχο, τύπου είμαι αεροδρόμιο, και να σου πει «ώπα, φιλαράκι, τι βλέπω εδώ; Παρανομούμε;».
Υπάρχουν καρτοτηλέφωνα και γραμματείες, και όποιο παιδί θέλει να επικοινωνήσει με τους δικούς του, μια χαρά μπορεί. Αρκεί να περιμένει λίγο στην ουρά. Την ίδια ώρα φυσικά θα κατουριέται, θα βαριέται, οι φίλοι του που έχουν κινητό θα παίζουν Νύχτα στο Παλέρμο, και θα τα έχει πάρει άσχημα. (Πού να σε στείλω και τράπεζα μέρα που πληρώνονται οι συνταξιούχοι να δεις τι εστί ουρά).
Και λες «11 χρονών έφτασε, ας του δώσω ένα κινητό, να μην στήνεται στις ουρές με τα μικρά».
And so the story goes...
Κατασκήνωση, 2η μέρα, πρωί: Κλάμα η Ιωάννα στο τηλέφωνο γιατί το κινητό έχει 10% μπαταρία, οι πρίζες στο σπιτάκι είναι απενεργοποιημένες, η φίλη της δεν της δίνει το power bank να το φορτίσει λίγο, σκέτη απελπισία. Και πάει ο Μαρκουλάκης και ανεβάζει Οιδίποδα στην Επίδαυρο. Εδώ παίζονται οι μεγαλύτερες τραγωδίες, τι λέμε τώρα;
Νέο challenge στην κατασκήνωση και για να δω πώς θα τα βγάλεις πέρα, σκέφτομαι. Γιατί θα τον βρεις τον τρόπο, όπως έλυσες τόσα και τόσα τις προηγούμενες χρονιές. Είμαι σίγουρη.
Κατασκήνωση, 2η μέρα, απόγευμα: «Έλα, μαμααά, οκ, πήγα στη βιβλιοθήκη και το φόρτισα. Είχε ουρά αλλά οκ. Εσείς τι κάνετε; Πήγατε στο κινέζικο με τον μπαμπά που σας είπα να φάτε ένα σούσι και για μένα; Μπλα, μπλα, μπλα...».
Γιατί η μάνα ξέρει. Γιατί ο τρόπος θα βρεθεί. Γιατί η μάνα ξέρει- το έγραψα;
Και στο καπάκι, σου στέλνει και μια σέλφι, γιατί δεν ξέρει μόνο η μάνα αλλά και η κόρη! #αλεπουδάκι
Το ΚΣΣ, aka Κατασκηνωτικό Σύνδρομο Σκρουτζ
Τους βάζεις 400 λεπτά ομιλίας και πόσα δεν θυμάμαι sms, αλλά όοοχι, δεν θα τα ξοδέψουν. Γιατί αυτά τα 11χρονα είναι τα παιδιά της κρίσης. Θα κάνουν το κομπόδεμά τους, θα κάνουν την οικονομία τους, θα τον τιμήσουν τον Σκρουτζ που διάβαζαν τόσα χρόνια.
Μην τελειώσει η μπαταρία, μην τελειώσει ο χρόνος ομιλίας, ας το αφήσουμε στο ντουλαπάκι, μωρέ.
Και το αφήνουν.
Και θα σου κάνουν αναπάντητες 9 η ώρα το πρωί και 11 το βράδυ, μην τυχόν και μια μέρα κοιμηθείς σαν άνθρωπος που το περιμένεις όλη τη χρονιά.
Δεν απαντάς; Μάνα, εγωίστρια που όλο την πάρτη σου σκέφτεσαι. Στο επόμενο λεπτό θα βρεις sms ΠΑΡΕ ΜΕ, ΡΕ ΜΑΜΑΑ, με μια καρδούλα δίπλα για ξεκάρφωμα.
Βρε κοιμάσαι, βρε απλώνεις, βρε δουλεύεις, βρε είσαι σε συνάντηση, πρέπει να βρεις τον τρόπο να απαντήσεις ή να πάρεις τηλέφωνο. Γιατί τα παιδιά μας όταν πάνε κατασκήνωση νομίζουν ότι εμείς δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να τσεκάρουμε τα κινητά μας. Κάτι δεν έχουν καταλάβει. Hellooo, εδώ Αθήνα! Δουλεύουμεεε!
Και φυσικά έχω γίνει #έξαλλη με σας που πάτε και τους δίνετε δικά τους κινητά στην Γ’ Δημοτικού χωρίς να υπάρχει ανάγκη.
Που τους αγοράζετε τα πανάκριβα για να μάθουν να επιδεικνύονται, μπράβο. Όχι, μπράβο.
Που τους βάζετε και Internet γιατί νομίζετε ότι στην κατασκήνωση τα παιδιά θα βαρεθούν.
Σοβαρευτείτε. Έχουν τόσα πολλά συναρπαστικά πράγματα να κάνουν, που όχι, δεν βαριούνται, σας το υπογράφω.
Ώπα, ένα λεπτό, έχω μήνυμα από την κόρη μου:
Στείλε μου να μιλήσουμε! (ΚΑΙ καρδούλα)
Της στέλνω μια φωτογραφία με δύο βιβλία που της έχω πάρει. Και παίρνω απάντηση:
Φεύγω τώρα, γεια. (χωρίς καρδούλα).
Χυλόπιτα, και καλή μας όρεξη.
Υ.Γ. Και για επιδόρπιο, αυτό: (σ.σ. της χάλασε το καπέλο, και της είπα να αγοράσει ένα, μην τσιγκουνευτεί...)
