Μαμάδες με μωρά στην παραλ...ύωωω!
Πήγες, κυρία μου, στην παραλία με το μωρό, να κάνετε το μπανάκι σας, να δροσιστείτε, να περάσετε ωραία. Τέλεια! Αλλά, ξέρεις κάτι; Και εγώ για αυτό πήγα! Τι με τσιτώνεις;
Σάββατο μεσημεράκι, έχουμε πάει με την κόρη και τον άντρα μου για μπανάκι. Συναντάμε εκεί κάτι φίλους, και ανάμεσά τους, μια μαμά, γνωστή γνωστών, με ένα μπουμπουκάκι τόσο δα, 12-15 μηνών κάπου εκεί θα πρέπει να ήταν, ένα λουκουμαδάκι να το φας επιτόπου!
Παραγγέλνουμε καφεδάκια και χυμούς, και πάμε βουρ για τη θάλασσα καθότι καύσωνας εκείνη τη μέρα και πού να κρατηθείς;
Και εκεί που κολυμπάμε ανέμελοι, summer mood και τραλαλά τραλαλό, βλέπω το μπουμπουκάκι να περπατάει μόνο του- ΜΟΝΟ ΤΟΥ- στα βοτσαλάκια και να πλησιάζει στην ακροθαλασσιά.
Παθαίνω καρδιακό. Κολυμπάω με όλες μου τις δυνάμεις, πλησιάζω, σκέφτομαι ότι σε δύο βηματάκια θα είναι στη θάλασσα, φυσικά δεν ξέρει να κολυμπάει, κινδυνεύει, θα το βουτήξω επιτόπου, θα το βγάλω έξω, η μάνα του θα με ευχαριστεί...
Η μάνα του είπα; Ώπα, παιδιά, πού είναι η μάνα; Νάτην! Κάθεται στην ξαπλώστρα της, τρίτη σειρά από την ακτή, ούτε που το βλέπει, χαμπάρι δεν έχει πάρει.
Και εδώ βλέπουμε γονείς ανέμελους στην παραλία
και στο βάθος τα παιδιά έχουν ανέβει στη βάρκα και αλωνίζουν τα πελάγη!
Όλα καλά. Καφεδάκι να φέρω;
Τι να κάνω; Να φωνάξω; Δεν έχεις χρόνο, σκάσε και κολύμπα, λέω, και πάω για το χρυσό άνετα.
Σε αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα (δικής μου) αγωνίας, το μπουμπουκάκι έχει σκύψει, έχει πάρει από τα βοτσαλάκια κάτι, τι δεν μπορώ να δω, πάει να το βάλει στο στόμα του, καταριέμαι τη μυωπία μου, ξεκουνήσου, ρε μάνα του, τι κάνεις;
Και εκεί που ζω το θρίλερ... βλέπω το πιτσιρικάκι τσουπ τσουπ να επιστρέφει προς τη μαμά του.
ΟΛΑ ΚΑΛΑ. Εκείνη συνεχίζει τον καφέ και την κουβεντούλα της.
"Μαμά, σταμάτα να ανησυχείς για τα παιδιά των άλλων. Έχουν δική τους μαμά!".
Αχ, δεν ξέρω, έχουν αλλά ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΜΩΡΕΕΕ;
Η κόρη μου εντωμεταξύ έχει αρχίσει να τα παίρνει. «Μαμά, θα κολυμπήσουμε ή θα κοιτάς τα άλλα παιδάκια; Δεν σου έχω πει να μην το κάνεις αυτό; Έχουν μαμάδες!».
Γιατί την ίδια ακριβώς αγωνία τραβούσα όταν ακριβώς απέναντί μας είχε μετακομίσει μαμά- μπαμπάς- μωρό, και έβλεπα το μικρό να βγάζει τα ποδαράκια του από τα κάγκελα του μπαλκονιού ενώ η μαμά του μιλούσε στο κινητό μη δίνοντας σημασία. Όταν το έβλεπα τα μεσημέρια να βγαίνει στο μπαλκόνι ΜΟΝΟ ΤΟΥ και να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στα κάγκελα. «Μπες μέσα, αγάπη μου, μπες μέσα», φώναζα, και τσουπ, η μάνα έβγαινε και αυτή, έκανε φυσικά ότι δεν με είχε ακούσει, και του φώναζε. Αχ, συγγνώμη κοπέλα μου που διέκοψα το τηλεφώνημά σου.
Την ίδια ακριβώς αγωνία τραβάω όταν βλέπω μια (συνήθως τσαντισμένη) μαμά να προπορεύεται του παιδιού της με αποτέλεσμα εκείνο να περνάει ουσιαστικά μόνο του τον δρόμο.
Όταν βλέπω ένα μηχανάκι με έναν παππού και δύο πιτσιρίκια πάνω.
Όταν βλέπω ένα παχύσαρκο παιδάκι να το μπουκώνει η μαμά του με κρουασάν και μπισκότα.
Αγωνιώ υπερβολικά; Μήπως να κοιτάω την πάρτη μου και την οικογένειά μου; Μήπως πρέπει να κάνω αυτό που λέει η κόρη μου;
Μήπως ανησύχησα πολύ με το μπουμπουκάκι στην παραλία γιατί κι εγώ μικρή μπήκα στη θάλασσα χωρίς μπρατσάκια γιατί ήθελα να δοκιμάσω να κολυμπήσω και κόντεψα να πνιγώ ακριβώς μπροστά στη μαμά μου και με έσωσε ένας κύριος από δίπλα;
Και τελικά, μήπως για όλα αυτά γράφω τέτοιου είδους θέματα; Μήπως κάποιος, κάπου, κάποτε καταλάβει ότι το να είσαι γονιός είναι το πιο μεγάλο challenge της ζωής μας;
Υστερόγραφο ξεθαμμένο από την άμμο:
Εσείς οι μανούλες με τα μωράκια και τα νήπια, ξέρω, το θέλετε το καφεδάκι σας. Ήμουν στη θέση σας πριν κάποια χρόνια και θυμάμαι.
Να το πιείτε το καφεδάκι. Απλά πιείτε το κοντά στα παιδιά σας.
Θα έρθει η ώρα που θα πηγαίνουν για μπάνιο χωρίς εσάς, με την παρέα τους, τότε που δεν θα θέλουν τη μαμά και τον μπαμπά σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων, και τότε η αγωνία θα είναι άλλη, διαφορετική, σίγουρα όμως έναν καφέ θα τον πίνετε με την ησυχία σας.