Το πουλάω τ' αμάξι

Σήμερα πούλησα το αυτοκίνητό μου. Παλιό, με χίλια δυο προβλήματα, μου ρούφαγε λεφτά και με γέμιζε άγχος σε κάθε χιλιόμετρο. Παρόλα αυτά, 14 χρόνια ήταν αυτά, το αγαπώ.

Έπρεπε όμως να χωρίσουμε πριν καταλήξουμε σε μια τρελή διαδρομή με σπασμένα φρένα. Όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε αξιοπρεπή σχέση.

Από τη μια χαίρομαι που θα απαλλαγώ από αυτό, ουφφφ, μια ανακούφιση, και από την άλλη στεναχωριέμαι που αποχωριζόμαστε, αχ, μια θλίψη. Με την Ιωάννα στο πίσω κάθισμα, γέμισε τραγούδια, γέλια, κλάματα, ατάκες, στόριζ, σουσαμάκια από κουλούρια Θεσσαλονίκης και καλά κρυμμένα ποπ κορν...

Νομίζω ότι πέρναγε καλά μαζί μας και αυτό ήταν που του χάρισε μια μικρή παράταση ζωής.

Πήγε εμένα και την Ιωάννα εκεί που μπορούσε, όσο μπορούσε. Τώρα θέλουμε και οι δυο να πάμε πιο μακρυά.

Ο μπλεδούλης μου πηγαίνει σε καλά χέρια. Στα χέρια του Αχμέτ.

Ο Αχμέτ είναι ένα γλυκύτατο παιδί, γύρω στα 30, που ήρθε στην Ελλάδα από το Πακιστάν πριν από 14 χρόνια. Όταν αγόρασα κι εγώ τον μπλεδούλη μου από τη Βένια, έτσι ξαφνικά ένα βράδυ στην Ιμάκο. Της είπα: «Ρε Βενάκι, δεν πάει άλλο με τα ταξί, θέλω να αγοράσω ένα αυτοκίνητο!», κι εκείνη απάντησε: «Δεν το πιστεύω! Χθες βράδυ σκεφτόμουν να πουλήσω το δικό μου! Δεν το έχω πει σε κανέναν!».

Νομίζω ότι και η Βένια θα είναι πολύ οκ με αυτή την επιλογή μου.

Ο Αχμέτ φτιάχνει αυτοκίνητα και θα το κάνει κουκλίτσα.

Ο Αχμέτ με περίμενε σήμερα πολύυυ υπομονετικά στο ΚΕΠ να επιστρέψω από την Εφορία όπου είχα πάει για μια βεβαίωση.

Ο Αχμέτ είχε μαζί του όλα τα απαραίτητα και κάναμε τσακ μπαμ τη δουλειά μας.

Ο Αχμέτ μου τράβηξε ευγενικά την καρέκλα για να καθίσω να συμπληρώσω τις σχετικές δηλώσεις.

Ο Αχμέτ μου έδωσε το συμφωνηθέν ποσό χωρίς να του έχω παραδώσει το αμάξι.

Ο Αχμέτ με κέρασε μετά καφέ κάπου εκεί κοντά.

Μου είπε ότι γράφει, μου σύστησε βιβλία, μιλήσαμε για τα αδέρφια του, (5 αυτοί, 6 εμείς, τον νίκησααα), μου έδειξε το σπίτι που χτίζουν στη χώρα του, γκρινιάξαμε για την Ελλάδα και τα παράλογά της, μιλήσαμε για ταξίδια και πόσο σου ανοίγουν το μυαλό, μου διηγήθηκε τις περιπέτειες των μεταναστών.

Ο Αχμέτ έχει μάτια σαν κάρβουνα- λαμποκοπάνε όταν σε κοιτάζει. Είμαι χαρούμενη που του δίνω το αμάξι μου.

Το αμάξι που το γέμιζε βενζίνη ένας Πακιστανός και κάθε φορά μου έλεγε: «Καλημέρα, τι κάνετε;». Με χαμόγελο.

Το αμάξι που σταματούσα στο πορτοκαλί μόνο και μόνο για να καθαρίσει το παμπρίζ ένας άλλος Πακιστανός, γλυκύτατος και αυτός, που το έκανε λαμπίκο ακόμα και όταν του έλεγα «Άστο, δεν έχω καθόλου ψιλά». Εκείνος χαμογελούσε και καθάριζε.

Το αμάξι που, ως γεράκος πια, με ανάγκαζε ολοένα και περισσότερο να το αφήνω να ξεκουραστεί και να παίρνω τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Εκεί όπου κάθε, μα κάθε φορά που έμπαινα με την Ιωάννα θα βρισκόταν, μαντέψτε, ένας Πακιστανός να της παραχωρήσει τη θέση του.

Το αμάξι που ο φίλος μου ο Ζουμπέρ μου είχε πει πως θέλει εάν ποτέ το πουλήσω (συγγνώμηηη, δεν σε βρήκα), που μου είχε φέρει ένα υπέροχο μαντήλι από το Πακιστάν όταν πήγε να δει τους δικούς του, που δεν ξεχνά ποτέ να μου δώσει πολλά φιλάκ-ι-α (το προφέρει όπως τα φυλάκεια) στην Ιωάννα.

Μέσα μου ήξερα ότι καρμικά αυτό το αμάξι θα πάει σε ένα καλό παιδί.

Αχμέτ, γράψε τα χιλιόμετρά σου όπως εσύ ξέρεις.