3 μέρες στο δικό μας Ναύπλιο
Μία από τις ωραιότερες πόλεις της χώρας μας, το Ναύπλιο, έχει γίνει εδώ και οκτώ χρόνια "το χωριό μας". Εκεί όπου κάθε φορά παίρνουμε τις ανάσες μας, δίνουμε ραντεβού με την ανεμελιά, και χορταίνουμε φως.
Βρεθήκαμε εκεί στον απόηχο των γιορτών, όταν η πόλη βγάζει έναν αναστεναγμό ανακούφισης από τα πλήθη που ήρθαν, είδαν, γέμισαν θετική ενέργεια και έφυγαν.
Το ξέρουμε καλά, το Ναύπλιο πάντα είναι καλύτερο τις μέρες τις καθημερινές, όταν αδειάζει, τα σοκάκια αναπνέουν, και στέκει περήφανο για την τόση ομορφιά του.
Οι ντόπιοι φίλοι μας μάς περιμένουν στο Φουγάρο και έτσι όπως είμαστε, με τα μπαγκάζια ακόμα στο αυτοκίνητο, κάνουμε την πρώτη μας στάση σε αυτόν τον πολυχώρο χαράς και πολιτισμού.
Τα παιδιά ξεχύνονται για παιχνίδι, οι μεγάλοι μοιραζόμαστε τα νέα μας, λίγο μετά απολαμβάνουμε μια σούπα κολοκύθας σκέτο βάλσαμο, με ένα ποτήρι αγιωργίτικο Νεμέας.
Ο ήλιος λάμπει, οι τανίνες κάνουν τη δουλειά τους, και αυτό είναι ευτυχία.
Πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να δεις και να κάνεις στο γεμάτο εκπλήξεις Φουγάρο. Μια έκθεση ζωγραφικής, μια ρετρό ταινία, ενδιαφέρουσες εκδόσεις στη Βιβλιοθήκη, εικαστικά εργαστήρια για τα παιδιά, παραμύθια, δρώμενα...
Αλλά και τίποτα από αυτά να μην κάνεις, μια βόλτα με το παλτό ριγμένο στους ώμους, ανάμεσα στο πράσινο που το λούζει ο ήλιος, σου είναι αρκετή.
Την επόμενη μέρα, παρέα με τις καλές μας φίλες Αναστασία και την κόρη της Στέλα, με ένα λάμδα παρακαλώ, πηγαίνουμε στο κέντρο της πόλης για παιχνίδι και βόλτα. Τα κορίτσια είναι καταχαρούμενα γιατί καταφέρνουν την ανάποδη κολωτούμπα στο τραμπολίνο με σχοινιά, ενώ η σκοποβολή δεν τους επιφυλλάσσει μεγάλες επιτυχίες και τα συγκρουόμενα τα έχουν πια χορτάσει.
(Λίγα πράγματα φέτος στην πόλη για τα παιδιά, Δήμαρχέ μου, γιατί; Το Ναύπλιο δεν είναι μόνο για ερωτευμένα ζευγάρια, που, πιστέψτε με, δεν χρειάζονται πολλά για να περάσουν ωραία).
Περπατάμε στον Μεγάλο Δρόμο, τον πεζόδρομο δηλαδή της Βασιλέως Κωνσταντίνου, και φτάνουμε στην πλατεία Συντάγματος όπου στο θέατρο Τριανόν (το τζαμί της πλατείας) γίνεται μια έκθεση με χειροποίητες κατασκευές.
Την προσοχή μας κλέβει ένας δημιουργός πυρογραφίας, αγοράζουμε ξύλινα μολύβια με τα ονόματά μας χαραγμένα (ή να πω πυρογραφημένα;) πάνω ενώ η Ιωάννα δημιουργεί ένα δικό της σχέδιο που θα πυρογραφηθεί από τον ζεν δημιουργό πάνω σε ένα ξύλινο οκτάγωνο κουτάκι. Την ίδια στιγμή εγώ τρυπώνω κρυφά στην πλατεία του θεάτρου, σαν ξαναμμένο πιτσιρίκι που κάνει ζαβολιά...
Τα κορίτσια, μικρά και μεγάλα, πεινάνε και έτσι καταλήγουμε στο Σοκάκι, κοντά στην πλατεία, που έχει την τέλεια έθνικ διακόσμηση και τις καλύτερες κρέπες της πόλης. Απολαμβάνουμε το φαγητό μας και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας, κρασί και λεμονάδες, με τις φίλες μας. Ευλογία οι στιγμές όταν μοιράζεσαι.
Ξεχυνόμαστε ξανά στην πόλη που δεν την χορταίνεις ποτέ, συναντάμε τον μπαμπά μας που έχει βγει στα πέριξ για να φωτογραφήσει και να dronήσει, και η πλατεία παίρνει αυτό το μοναδικό classic blue που θα ζήλευε και η Pantone.
Λίγο Μπούρτζι επιβάλλεται, τα κορίτσια ζητάνε βόλτα με ποδήλατο αλλά οι μαμάδες είμαστε σε πιο χαλαρό mood, και συνεχίζουμε την ανέμελη βόλτα μας μέχρι την πλατεία των Τριών Ναυάρχων, εκεί όπου βρίσκεται το Δημαρχείο...
... και ένα από τα ωραιότερα καρουζέλ που έχω δει που διασκεδάζει τις μικρές μας για έναν και δύο και τρεις γύρους (εδώ, Δήμαρχέ μου, το έσωσες), όσο οι μεγάλες ξεκλέβουμε χρόνο για να πάρουμε από κει κοντά ένα ζεστό καφεδάκι στο χέρι και να πούμε τα δικά μας.
Έχει βραδιάσει και η πόλη, ακόμα φωτισμένη γιορτινά, ένα όνειρο! Ώρα να επιστρέψουμε σπίτι, όλοι μαζί παρέα, για τζακάκι, ρακόμελα, επιτραπέζια και αυτοσχέδια θεατρικά δρώμενα από τα δύο κορίτσια μας!
Το ίδιο βράδυ Ιωάννα και Στέλα αποφασίζουν ότι το επόμενο πρωί θα πουν στο χωριό τα κάλαντα των Φώτων, και έτσι τα προβάρουμε σε κάθε πιθανή εκδοχή (τα κάλαντα στο Μέγαρο τύπου όπερα, τα κάλαντα του αγωνιστή τύπου διαδήλωση, τα κάλαντα της εκκλησίας τύπου βυζαντινή μουσική...), γελάμε πολύ και τελικά αποφασίζουν να πουν τα κλασικά, τα αγαπημένα. Μόνες τους, στο χωριό, με τα τριγωνάκια και τα σκουφάκια τους, το απίστευτο ντουέτο βγάζει τελικά ένα καλό χαρτζιλίκι!
Η επόμενη μέρα ξημερώνει ηλιόλουστη, βάζουμε τα αθλητικά μας και ξεκινάμε με την παρέα μας για μια βόλτα στη θάλασσα, στην παραλία της Κάντιας. Γεμίζει το μέσα μας με φρέσκο αέρα, ζεσταίνεται το κορμί από τις γενναιόδωρες ηλιαχτίδες, ζεσταίνεται και η ψυχή που, τι θέλει;, λίγο ήλιο και φίλους να τη νιώθουν.
Αυτός είναι πάντα ο τόπος που αγαπάς. Εκεί όπου συναντάς αγαπημένα πρόσωπα, ανθρώπους που ανοίγουν το σπίτι και την αγκαλιά τους και σε καλοδέχονται. Εκεί έχει πάντα ήλιο.