Σάββατο 8/2: Θα ανεβείτε στη Σχεδία μας; Γινόμαστε "Πωλητές για μία ώρα"
Λίγο πριν οι βιτρίνες γεμίσουν καρδούλες, εμείς είμαστε έτοιμες να γιορτάσουμε την Αγάπη με το περιοδικού δρόμου Σχεδία στα χέρια και ένα κόκκινο γιλέκο να μας ζεσταίνει την καρδιά.
Αν θέλετε να ζήσετε κι εσείς αυτή τη μοναδική εμπειρία με τα παιδιά σας, το σχολείο σας, τους φίλους, τους συναδέλφους ή και μόνοι, η δράση «Πωλητής για μία ώρα» πραγματοποιείται την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου, με αποκορύφωμα το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου και μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή τηλεφωνώντας στο 213 023 1220 ή στέλνοντας email στο info@shedia.gr!
Πώς είναι να μπαίνεις στο γιλέκου του άλλου
Η Ιωάννα και εγώ πήραμε μέρος στη δράση για πρώτη φορά πέρσι, όταν ζητήσαμε από τους ανθρώπους της Σχεδίας να πουλήσουμε το περιοδικό μαζί με την αγαπημένη μας φίλη και διαπιστευμένη πωλήτρια Δήμητρα Πιάγκου.
Το ραντεβού μας δόθηκε το μεσημέρι του Σαββάτου, στη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια, όπου πηγαίναμε για πρώτη φορά. Εκεί συναντήσαμε εκτός από τη Δήμητρά μας, και μια εθελόντρια της Σχεδίας, και τον τόσο γλυκό Γιώργο Κοτανίδη από τον οποίο θα παίρναμε τη σκυτάλη.
Με την ευγενική του παρουσία, τη χαρακτηριστική υπέροχη φωνή του, και την αναγνωρισιμότητά του, ο κος Κοτανίδης πουλούσε τις Σχεδίες σαν ζεστά ψωμάκια! Θα καταφέρναμε να κάνουμε το ίδιο μαμά και κόρη; Είχαμε αγωνία εάν θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε την κα Δήμητρα να πουλήσει όλα της τα τεύχη...
Το κρύο ήταν τσουχτερό, ο κόσμος πηγαινοερχόταν βιαστικά κοιτώντας μας με απορία, οι φωνές των παραγωγών που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους δυνατές, και εμάς μάς έπιασε το πείσμα!
Αρχίσαμε να φωνάζουμε δυνατά πότε η μία, πότε η άλλη "Περιοδικό δρόμου Σχεδία! Το περιοδικό των αστέγων!" κρατώντας τα τεύχη ψηλά.
Και τα τεύχη άρχιζαν γρήγορα να φεύγουν από τα χέρια μας, τι χαρά!
Ο κόσμος σταματούσε μπροστά μας και αγόραζε το περιοδικό με ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη και στα μάτια, άλλοι μας ρωτούσαν τι κάνουμε εκεί, κάποιοι άλλοι απλά έριχναν μια ματιά και μετά από λίγη ώρα επέστρεφαν για να αγοράσουν ένα τεύχος.
Οι περισσότεροι όμως το έπαιρναν γιατί ήξεραν τη Δήμητρα. Γρήγορα καταλάβαμε ότι δεν είναι μόνο δική μας φίλη... Είναι πολλοί, πάρα πολλοί που την αγαπάνε.
Η μία ώρα πέρασε και ο επόμενος "Πωλητής για μία ώρα" δεν φαινόταν πουθενά ούτε σήκωνε το τηλέφωνό του... Αποφασίσαμε να καλύψουμε την ώρα του, και τελικά πουλήσαμε 17 τεύχη! Ξυλιασμένες από το κρύο και την ίδια στιγμή καταχαρούμενες!
Ποια είναι η Δήμητρα
Είναι ο άνθρωπος που έκλεψε την καρδιά μας από την πρώτη φορά που τη συναντήσαμε, που έπιασε αμέσως την κουβέντα με την Ιωάννα, και την κατέκτησε με την αξιοπρέπεια και την ευγένειά της.
Είναι ο άνθρωπος που θα συναντήσεις ένα πρωινό έξω από μια στάση μετρό και θα σου χαρίσει την αγκαλιά της ρωτώντας σε "τι κάνεις, πώς είσαι;". Που την επόμενη φορά, στα Εξάρχεια, την Ανθούπολη, το Σταύρος Νιάρχος, όπου κι αν την πετύχεις, θα θυμάται τι σε απασχολεί και θα νοιαστεί για σένα.
Δοτική, αισιόδοξη, με το κεφάλι ψηλά, είναι ο άνθρωπος που θα σε κάνει να νιώσεις τι σημαίνει ενσυναίσθηση και αξιοπρέπεια. Και αυτή είναι η ιστορία της:
Δήμητρα Πιάγκου 65 ετών
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν εννέα μηνών και ο καθένας έκανε στη συνέχεια δική του οικογένεια.
Τον πατέρα μου δεν τον είδα σχεδόν ποτέ. Η πρώτη μας συνάντηση ήταν στα 16 μου, η σχέση μας κράτησε μόλις ένα χρόνο και τον Απρίλιο του ’67, τη βραδιά που ήρθε η χούντα, καθώς ήταν ενεργό μέλος του ΚΚΕ, έφυγε αυτοεξόριστος στον Καναδά. Έκτοτε, δεν έχω νέα του.
Μέχρι τα έξι μου με μεγάλωνε η γιαγιά μου. Ο παππούς μου ήταν αξιωματικός του Ναυτικού. Σκοτώθηκε στους τέσσερις πρώτους μήνες του πολέμου.
Τελείωσα το λύκειο και είχα σκοπό να δώσω εξετάσεις να γίνω φιλόλογος. Προετοιμαζόμουν ένα καλοκαίρι ολόκληρο, αλλά τότε με χτύπησε για πρώτη φορά ο καρκίνος στο στήθος. Ήμουν μόλις 21 ετών.
Εκεί ανατράπηκε το σύμπαν.
Δεν γινόταν να κάνω κάτι άλλο παρά μόνο να κοιτάξω την υγεία μου. Δεν είχα διάθεση και κουράγιο πια να συνεχίσω, όμως έπρεπε κάτι να κάνω. Μια συμμαθήτριά μου μου πρότεινε να γίνω ντίλερ σε καλλυντικά σε μια εταιρεία που ερχόταν τότε στην Ελλάδα. Το δοκίμασα, μέχρι που κάποια στιγμή συνέβη ένα πολύ σοβαρό περιστατικό και σταμάτησα.
Έπιασα δουλειά σε μια διαφημιστική εταιρεία, αρχικά στη διεκπεραίωση και στη συνέχεια τηλεφωνήτρια. Έμεινα επτά χρόνια με πολύ υψηλό μισθό, αναλογικά με την εποχή, όμως πάλι κάτι με έτρωγε. Ήθελα να κάνω κάτι δικό μου για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ακόμα κι αν δεν έγινα φιλόλογος μπορώ να γίνω κάτι άλλο.Μου είχε μείνει σαν παράπονο. Έλεγα να ανοίξω ένα κατάστημα με καλλυντικά, όμως μια φίλη μου που είχε ένα καθαριστήριο είχε ένα σοβαρό ατύχημα και μου ζήτησε να τη βοηθήσω. Μετά από έξι μήνες, μου είπε ότι γνώρισε κάποιον και θα τον ακολουθήσει στο εξωτερικό και πως, αν ήθελα, μπορούσε να μου το παραχωρήσει. Παρόλο που δεν το ήθελα, αποφάσισα να το τολμήσω.
Σε τρία χρόνια είχα αλλάξει περιοχή, ενώ η πορεία ήταν τόσο ανοδική, που αγόρασα και το οίκημα. Το 1997, έχασα την ανιψιά και βαφτιστήρα μου 7 χρονών, τη γιαγιά μου και μια πολύ αγαπημένη μου ξαδέρφη από καρκίνο, ενώ τον επόμενο χρόνο με χτύπησε και μένα ξανά, αυτή τη φορά στο στομάχι. Παρ’ όλ’ αυτά, είπα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν.
Το 2003, χάνω τον επί 23 χρόνια σύντροφό μου από καρκίνο. Αυτό με τσάκισε.
Περπάτησα μόνη μου από τότε μέχρι τώρα. Όλη αυτή τη μοναξιά την αντιμετώπισα με τα σκυλάκια μου.
Στο μεταξύ, με βρήκε η κρίση και όλα άλλαξαν. Η χειρότερη χρονιά ήταν το 2011. Η κατρακύλα ήταν ραγδαία, κι έτσι τον επόμενο Φλεβάρη το έκλεισα. Σε κανέναν δεν το είπα. Έβαλα άσπρες κόλες που έγραφαν «κλειστό λόγω εργασιών» και έφυγα νύχτα. Το κτίριο το είχα πάρει με δάνειο, χρωστούσα παντού και, μαζί με τα ολοκαίνουρια τότε μηχανήματα, βγήκε σε πλειστηριασμό.
Ένα μήνα μετά, η ιδιοκτήτρια του σπιτιού όπου έμενα με ενοίκιο, μου έκανε έξωση.
Έμεινα μια βδομάδα στα παγκάκια με τα σκυλιά μου. Ήταν φρικτή εμπειρία. Για μεγάλο διάστημα μετά, ακόμα και το θρόισμα των φύλλων με τάραζε. Φοβήθηκα και για τη ζωή μου, είδα πολλά άσχημα πράγματα.
Μια κυρία που ήταν πελάτισσά μου με βρήκε, κατάλαβε και μου είπε ότι η μητέρα της είχε μια αποθήκη στην πολυκατοικία όπου έμενε. Μου την πρόσφερε και έμεινα εκεί μαζί με τα σκυλιά μου. Έβαζα συνέχεια αγγελίες για οποιαδήποτε δουλειά, αλλά η ηλικία μου ήταν πάντα ανασταλτικός παράγοντας.
Ένιωθα ότι περισσεύω στην ίδια μου τη ζωή και σκέφτηκα ότι πρέπει να πάψω να υπάρχω. Έκανα μια τρέλα, αλλά ευτυχώς με τράβηξε το σκυλί μου και με έσωσε. Εκεί κατάλαβα ότι δεν έχω το δικαίωμα να κάνω βλακείες.
Ένα πρωινό είδα σε μια εκπομπή τη «σχεδία». Πήγα στο σταθμό του μετρό στους Αμπελοκήπους, βλέπω μια πωλήτρια και, αφού αγόρασα το περιοδικό, τη ρώτησα. Πήρα τηλέφωνο και μου είπαν θα με ειδοποιήσουν. Πέρασε μια εβδομάδα αγωνίας μέχρι να ξεκινήσω.
Είμαι στο περιοδικό από το τρίτο τεύχος. Μετά από ένα χρόνο, έπιασα το δικό μου σπίτι.
Όταν ξεκίνησα, ντρεπόμουν πάρα πολύ. Αυτό που έκανα στον δρόμο είχα την εντύπωση ότι δεν ήταν ορθόδοξο, ότι για τον κόσμο σημαίνει χλευασμός, περιφρόνηση. Βλέποντας, όμως, τη ζεστασιά και την εκτίμηση του κόσμου, πήρα ώθηση να συνεχίσω. Με ανεβάζει πολλές φορές, έστω κι αν δεν είμαι καλά ή πονάω.
Ο κόσμος σε αγαπάει όταν δει ότι τον προσέχεις και τον σέβεσαι, παίρνει δύναμη από σένα. Πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Υπάρχει και ο κόσμος που έχει τις πίκρες του, τα προβλήματά του, τις στενοχώριες του, αλλά αντιδρά βίαια.
Έμαθα να είμαι στωική με τους ανθρώπους και μου αρέσει πλέον που είμαι μόνη μου. Δεν θα έλεγα ότι έχω γίνει πιο αισιόδοξη. Με φοβίζει το αύριο επειδή είμαι μεγάλη. Αν συμβεί κάτι στην υγεία μου, δεν ξέρω τι θα γίνει. Τη διώχνω τη σκέψη αυτή, γιατί λέω ότι δεν χάθηκα με τόσες δυσκολίες που πέρασα. Έχω ανθρώπους που πιστεύουν στον άνθρωπο, να στηριχθώ χωρίς να είμαι ενοχλητική και βάρος.
Αγαπώ το περιοδικό, νιώθω καλά, νιώθω ότι είναι δικό μου, έχω την αίσθηση ότι έχω βάλει κι εγώ ένα χαλικάκι γι’ αυτό.
Το περιοδικό αγκαλιάζει ανθρώπινες ψυχές. Θα το πιστεύω, ό,τι και να συμβεί στη ζωή μου.
«Α», για αγάπη, για αλληλεγγύη, για αξιοπρέπεια