GREEN TWEEN / Μετακίνηση #6 και το μυστικό μου πέρασμα
Μετρημένες στα δάκτυλα οι φορές που βγήκα έξω σε όλη την καραντίνα. Πότε με τη μαμά, πότε με τον μπαμπά ή με τον θείο μου τον Γιάννη, μας άρεσε να περπατάμε μέχρι ψηλά, στο βουνό της Πετρούπολης.
Την πρώτη φορά που βγήκαμε με τη μαμά μου, ανεβήκαμε τέρμα στο βουνό για να είμαστε μόνες μας και... πάθαμε σοκ. Πρώτη φορά βλέπαμε τόσο πολύ κόσμο! Στρίψαμε επιτόπου.
Δεν θα εγκαταλείπαμε όμως τόσο εύκολα την απόφασή μας για βόλτα στη φύση. Βρήκαμε ένα μυστικό πέρασμα, ένα ρέμα που διέσχιζε το βουνό, λίγο περιπετειώδες, λίγο δύσκολο να το περάσεις, και για αυτό τόσο ωραίο!
Όσο για τον κόσμο; Αυτόν τον ακούγαμε πού και πού από τον παράλληλο περιφερειακό δρόμο από τη μια μεριά, και από τα μονοπάτια του βουνού στην άλλη. Και στη μέση, εμείς! Μόνες μας!
Ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα, τους λοφίσκους στρωμένους με τρυφύλλια και κισσούς, πού και πού καμιά πεταμένη ρόδα αυτοκινήτου, ένα κουτάκι μπύρας, ένα αθλητικό παπούτσι, μια χελώνα που αγκομαχούσε να περάσει και αυτή το ρέμα (πού να πήγαινε άραγε και πότε θα έφτανε;), ένα κουφάρι σκύλου, πολλές αναβάσεις και ριψοκίνδυνα σκαρφαλώματα.
Σε κάποιο σημείο το ρέμα καταλήγει σε ένα τούνελ. Βασικά σε έναν μεγάλο σωλήνα από τον οποίο έπρεπε να περάσουμε για να βγούμε στην άλλη πλευρά, και να συνεχίσουμε.
Έβαλα το challenge στη μαμά μου, που είναι κάπως κλειστοφοβική. Της έδωσα κουράγιο, έσκυψε, τελικά προχώρησε στα γόνατα, δεν την χώραγε ο σωλήνας και με το σακίδιό της στην πλάτη και... Μπράβο, μαμά! Τα κατάφερες! Είσαι τολμηρή!
Όταν πια είχαμε προχωρήσει αρκετά και φτάναμε προς την κορυφή του βουνού, αποφασίσαμε να σκαρφαλώσουμε έναν λόφο και να βγούμε στον κεντρικό, περιφερειακό δρόμο.
Και τότε ξανασυναντήσαμε πλήθος κόσμου. Όλοι ντυμένοι σπορ, παρέες ολόκληρες με έναν καφέ στο χέρι, οικογένειες με παιδάκια σε ποδήλατα, νέοι γονείς με τα μωρά στα καρότσια, και κάποιοι πιο αθλητικοί τύποι που μέτραγαν χιλιόμετρα.
Όλοι στο ίδιο πεζοδρόμιο, και αυτοί που ανέβαιναν και αυτοί που κατέβαιναν. Λες και κάποιος τους είχε πει: "Μαζί να είστε! Μην κρατάτε τις αποστάσεις!"
Περάσαμε απέναντι και επιλέξαμε να περπατάμε προσεκτικά στην άκρη του δρόμου, αντί να διασχίσουμε το πεζοδρόμιο που είχε γίνει σαν την Ερμού σε Black Friday.
Θα μου πεις, είχαμε ξαναπάρει αυτό "το μυστικό μονοπάτι" πριν τον κορωνοϊό; Όχι, ποτέ!
Είχαμε ανέβει τόσο ψηλά στο βουνό που βρίσκεται μόλις μισή ώρα περπάτημα από το σπίτι μας; Όχι, ποτέ!
Είχαμε πάει όμως άπειρες φορές στο βουνό, Κυριακές μεσημέρι ή αργίες, για να κάνουμε βόλτα, να μαζέψουμε λουλούδια, να παίξουμε βόλεϊ.
Με λίγο νερό στο θερμός μας, και στην καλύτερη περίπτωση με μια φίλη μου για παρέα, ήμασταν ευτυχισμένες.
Τώρα που θα ανοίξουν τα μαγαζιά, οι καφετέριες, οι ταβέρνες, το ξέρω. Θα κάνουμε πάλι αυτές τις βόλτες χωρίς να χρειάζεται να μπούμε στο μυστικό πέρασμα.
Γιατί ο πολύς κόσμος μια μέρα με ήλιο θα πηγαίνει για καφέ, με τα παιδιά είτε να βαριούνται είτε να παίζουν λίγο παραδίπλα.
Μέσα μου όμως εύχομαι αυτή η δύσκολη κατάσταση που περάσαμε όλοι να μας βγει τελικά σε καλό.
Γιατί όπως και εγώ που δεν ήξερα το μυστικό πέρασμα, έτσι κι εσύ μπορεί να μην ήξερες ότι λίγα λεπτά πέρα από το σπίτι σου βρίσκεται ένα ωραίο άλσος ή ένα βουνό με μονοπάτια, χωμένα στα δέντρα και τα αγριολούλουδα.
Τώρα είδες πόσο ωραίο είναι να κάνεις απλά μια βόλτα στην εξοχή.
Τώρα ξέρεις πόσο φανταστικό είναι να συναντάς δέντρα και φυτά που δεν τα είχες ξαναδεί.
Τώρα μπορεί να το βάλεις στο πρόγραμμά σου να βγαίνεις για περπάτημα με τα παιδιά σου, να παίρνετε μαζί μια μπάλα, και να παίζετε σε ένα ξέφωτο. Κι ας έχουν μεγαλώσει τα παιδιά. Μπορείτε απλά να περπατάτε, να μιλάτε ή να σιωπάτε. Να είστε μαζί.
Μέσα μου εύχομαι στις επόμενες βόλτες μου να ξανασυναντήσω πλήθος κόσμου να ανεβαίνει στο βουνό! Και εγώ θα προσπαθώ να το αποφύγω ανακαλύπτοντας μονοπάτια και σκοτεινά τούνελ που πάντα θα με βγάζουν σε μια καινούρια, φανταστική περιπέτεια!
*ΜΥΣΤΙΚΟ: Μπορείς πάντα να στέλνεις ένα sms για... τη Μετακίνηση 6! Μόνο που τώρα μπορεί να έχει την εξής μορφή:
"Πάμε μια βόλτα στο βουνό! Να περάσουμε να σε πάρουμε; Πάρε νερό, έχω εγώ μπάλα!"
Και να το στέλνεις στην καλύτερή σου φίλη!
*EDIT: Το μυστικό πέρασμα το ανακάλυψα πρώτη φορά με τον θείο μου τον Γιάννη, και αυτό πρέπει να το πούμε! Σε ευχαριστώ, θείε μου, για τις βόλτες μας!