Το κολάζ των παιδικών σου χρόνων

Κάθομαι εδώ και δυο ώρες που έχεις φύγει, με το λάπτοπ αγκαλιά και το έγγραφο λευκό μπροστά μου. Δεν είναι που δεν βρίσκω λέξεις. Είναι που έχω ξαπλώσει στο λιβάδι των σκέψεών μου και δεκάδες λέξεις φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου σαν σμήνος από πολύχρωμες πεταλούδες.

Αναμνήσεις: Εσύ μικρούλα σε παλιές φωτογραφίες, να ποζάρεις σκερτσόζικα δίπλα σε τσάντα με ροδάκια, με τα κοτσιδάκια σου, τα βαμβακερά φορεματάκια σου, το κουτσοδόντικο χαμόγελό σου.

Ήμουν εκεί, στις πρώτες και τις τελευταίες μέρες της σχολικής χρονιάς, στα ορόσημα και τις καθημερινές. Ήμουν εκεί άραγε κάθε στιγμή που με χρειαζόσουν;

Δασκάλες: Κάθε χρονιά, και διαφορετική. Με έναν αστικό μύθο να ακολουθεί την καθεμιά τους, κάθε, μα κάθε Σεπτέμβριο. «Κακιά», «αυστηρή», «δεν συμπαθεί τα κορίτσια»... Κάποιες τις λάτρεψες και σε λάτρεψαν, άλλες τις ανέχτηκες και τις προσπέρασες, α, και ένας δάσκαλος που γέμισε με γέλια και ανέκδοτα τα συννεφάκια της γνώσης.

Εκδρομές: Γλάροι να πετάνε δίπλα μας στο κατάστρωμα, ξεγνοιασιά, μικροσκοπικά κεφαλάκια πλάι πλάι, γαργαριστά γέλια, και οι μαμάδες στην αρχή κοντά, μετά σε μια άκρη, χαρούμενες και μεις με τη χαρά σας.

Μαθήματα: Μαζί στο γραφειάκι σου να σου τακτοποιώ τα βιβλία και τα μολύβια, να διαβάζουμε μαζί, να εκνευρίζομαι και να με ηρεμείς, να αγχώνεσαι και να σε φιλάω στο μέτωπο ρουφώντας κάθε έννοια. Πολύ γρήγορα, διάβαζες μόνη σου, έφτιαχνες την αυριανή τσάντα. Πολύ γρήγορα, δεν με χρειαζόσουν.

Πάρτι: Κάθε βδομάδα και μια πρόσκληση στην πόρτα του ψυγείου, κάθε σαββατοκύριακο παιδότοπος, ρόλερ, μπόουλινγκ, fun parks, με αποκορύφωμα τη δική σου γιορτή φίλων.

Σχολείο: Ενώ εγώ γκρίνιαζα για καθυστερήσεις του σχολικού, ανεπάρκειες και ελλείψεις, εσύ προσαρμοζόσουν στα πάντα και το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να περνάς ωραία με τις φίλες σου.

Φίλες: Για σένα, το πιο σπουδαίο μάθημα, η Φιλία. Να σε περιμένει μια γνώριμη αγκαλιά στο προαύλιο κάθε πρωί, μια "κολλητή" που σε έναν μήνα γινόταν ξεκολλητή, μια γλυκιά συμμορία κοριτσιών να μοιράζεσαι μαζί τους κολατσιό, γέλια, μυστικά. Και στο τέλος, μια κολλητή για πάντα.

Χαμόγελο: Σήμερα το πρωί φόρεσες το καινούριο σου φόρεμα και ξεκίνησες με χαρά για την τελευταία μέρα μιας περίεργης χρονιάς, που την κατάφερες, δεν σε κατάφερε. Ενθουσιασμένη για μια έκπληξη που ετοιμάζεις με τις φίλες σου, και με μια τσάντα γεμάτη λιχουδιές για όλους, ανέβηκες στο σχολικό και έφυγες. Όπως είχες φύγει εκείνη την πρώτη πρώτη μέρα του σχολείου. Εσύ χαμογελαστή και χαρούμενη, εγώ χαμογελαστή και με τον ίδιο, όπως τότε, κόμπο στον λαιμό.

Γράφω και οι πεταλούδες έχουν τρυπώσει στο στομάχι μου και φτεροκοπούν αδιάκοπα. Από τις πρώτες σου προσπάθειες να γράψεις με το καλά ξυσμένο μολυβάκι το όνομά σου, μέχρι σήμερα που το σχεδιάζεις περίτεχνα στα μπλοκ ζωγραφικής, βλέπω αυτά τα 6 χρόνια σαν ένα κολάζ από μικροσκοπικά στιγμιότυπα. Αν απομακρυνθείς λίγο και το κοιτάξεις, θα δεις τον εαυτό σου να χαμογελά.

Κράτησέ το σφιχτά το κολάζ της παιδικής σου ηλικίας, και έχε την καρδιά σου ανοιχτή στα υπέροχα εφηβικά χρόνια που έρχονται. Εγώ θα είμαι πάντα εδώ, στο λιβάδι με τις πεταλούδες μου.