Είμαι η Μάνα με το Λεκανάκι

Ναι, γεια σας! Σε σας μιλάω που με είδατε στα επισκεπτήρια της κατασκήνωσης να κρατάω με περισσή χάρη ένα λεκανάκι σε απόχρωση μπλε των Κυκλάδων, και δεν κρατηθήκατε, τα γουρλώσατε τα μάτια.

Η φήμη μου έχει πια εξαπλωθεί. Κυκλοφορώ δακτυλοδεικτούμενη. «Α, να, η Μάνα με το Λεκανάκι!» ψιθυρίζουν στο διάβα μου. Ή «Αυτή η καθαρίστρια γιατί δεν φοράει στολή εργασίας;». Μπορεί και αυτό.

Τι να κάνω; Την νοικοκυρά πάντως δεν την κάνω. Θα ήτο επική αποτυχία για τη μαμαδίστικη φαρέτρα μου.

Θέμα μου: Τα ρούχα της κατασκήνωσης! Πιο συγκεκριμένα: Πόσα ρούχα πρέπει να έχει μαζί του ένα παιδί για να πάει κατασκήνωση;

Που δεν τίθεται καν εάν το παιδί σου σκοπεύει να πάει για μια βδομάδα. Πλένεις, σιδερώνεις, τακτοποιείς βαλίτσα, πάει και τελείωσε.

Τι γίνεται όμως όταν το παιδί σου, το δικό μου εν προκειμένω, θέλει να καθίσει περισσότερο;

Εκεί χρειάζεται οργάνωση. Χρειάζεται να έχεις κολλητή τη Marie Κondo. Βασικά χρειάζεται να έχεις πολλαααά ρούχα. Και μια κάπως μαθηματική σκέψη- που τη διαθέτω τόσο όσο και την νοικοκυροσύνη. Καταλαβαίνουμε όλοι τον βαθμό δυσκολίας.

Από νεσεσέρ πάμε καλά, το βλέπουμε. Τα σορτσάκια δεν μου βγαίνουν... Να, αυτά δεν θέλω.

Υπολογίζεις δύο αλλαξιές την ημέρα. Πολλαπλασιάζεις επί 13 ημέρες. Πόσα σορτσάκια, πόσα μπλουζάκια (επί 2), πόσα βρακάκια, πόσα μπουστάκια, πόσες κάλτσες (επί 1).

Δεν σου βγαίνουν. Και πας και ψωνίζεις. Έχεις όμως και τη φωνή μέσα στο κεφάλι σου που σου λέει «Καλέ, κάνε κράτει, πόσα θα πάρεις; Πόσο θα τα φορέσει; Δεν την βλέπεις που μεγαλώνει βδομάδα στη βδομάδα;».

Και εσύ, η μάνα- Ζαν Ντ’ Αρκ πας και ψωνίζεις έξυπνα - δηλαδή, πάμφτηνα. Σορτσάκια με 2 ευρώ. Και καλά κάνεις γιατί δεν θες να κλαις μετά το πανάκριβο σορτσάκι που λερώθηκε με τις μπογιές της παράστασης, πατήθηκε κατά λάθος, πήγε και κρύφτηκε κάτω από ένα κρεβάτι και το νόμισε για δικό του ένα άλλο κοριτσάκι.

Τα λερωμένα, τ' άπλυτα, τα παραπεταμένα

"πάρτα, κυρά μου, σπίτι σου"

δεν θα μου πεις εμένα!

Εγώ δεν κλαίω. Παίρνω στα χέρια μου την κατάσταση, δηλαδή το διάσημο μπλε λεκανάκι μου, και στο επισκεπτήριο πλένω στα γρήγορα μερικά σορτσάκια και μπουστάκια.

Που όμως... απαγορεύεται!

Ναι, ομολογώ, είμαι η Παράνομη Μάνα με το Λεκανάκι. Λειτουργώ βάσει σχεδίου, διαπράττω το έγκλημα από πρόθεση, είμαι μέλος της κακόφημης σπείρας «UnitedManesMeLekanaki», θέλω να μιλήσω με τον δικηγόρο μου τώρα, ένα τηλεφώνημα έστω.

Γιατί είναι οκ να παίρνουν τα περισσότερα 6χρονα, 7χρονα κινητό μαζί τους, είναι οκ που το ίδιο παιδί αγοράζει ελεύθερα κόλα από το κυλικείο κάθε μέρα, είναι οκ που υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης αλλά πετιέται μέσα ό,τι να ‘ναι, και δεν είναι καθόλου οκ το λεκανάκι μου.

Εκεί, να, σε μια ακρούλα, πλένω στο χέρι - και μετά με ρωτάτε γιατί δεν κρατάει το ημιμόνιμο.

Οι καθαρίστριες που με βλέπουν στις τουαλέτες (γιατί εκεί τα πλένω, πού να πάω;) με αγριοκοιτάνε- στην αρχή. Όταν τους διαβεβαιώνω ότι δεν θα κάνω νερά, δεν θα κάνω σαπουνάδες, θα σεβαστώ την καθαριότητα του χώρου, και φυσικά τις ευχαριστώ ειλικρινά που φροντίζουν να είναι όλα λαμπίκο για τα παιδιά μας, υποχωρούν. Μαμάδες είναι και αυτές, νιώθουν. Και... ας μην ξεχνάμε ότι η φιλική διάθεση και ένα χαμόγελο πάντα βοηθάνε.

Πανέτοιμη για το επόμενο επιχειρηματικό μου πλάνο:

"Πλένω-Στεγνώνω-Σιδερώνω τα ρούχα του παιδιού σου σε 1 ώρα".

Μονοπώλιο στις κατασκηνώσεις Αττικής και περιχώρων.

Με τον δαιμόνιο και μειλίχιο αυτό τρόπο αποκτώ συνεργούς στη διάπραξη του αποτρόπαιου αυτού εγκλήματος και καταφέρνω με νύχια και με δόντια, με σκόνη και μαλακτικό, να διατηρώ τον τίτλο μου.

Είμαι η Μάνα με το Λεκανάκι. Δεν είμαι τσιγγούνα. Δεν είμαι ζητιάνα. Την κατανόησή σας ζητώ. Δεν μου βγαίνουν τα μαθηματικά. Απλά και ξεκάθαρα. Και εντελώς πεντακάθαρα.

Στα αριστερά, η μεγαλύτερη, και η πλέον επικίνδυνη, συνεργός στο έγκλημα,

προκηρυγμένη με αμοιβή από τις μεγαλύτερες κατασκηνώσεις της χώρας!