Βγάλε το παιδί από το κλουβί

«Ιωάννα μου, θα πας να πάρεις λίγο ψωμί και μια σάλτσα ντομάτας που θέλω;»

«Μόνη μου; Να περάσω δηλαδή τον... μεγάλο δρόμο;»

«Ναι! Πάρε λεφτά, μάσκα και την τσάντα για τα ψώνια!»

Και η Ιωάννα πήγε. Πέρασε τους μικρούς δρόμους, πέρασε και τον μεγάλο, τη λεωφόρο δηλαδή, πήγε και στον φούρνο και στο σούπερ μάρκετ, και γύρισε σε χρόνο ρεκόρ!

Και τώρα ίσως σκεφτείς:

Δεν μπορούσες να πας εσύ;

Φυσικά και μπορούσα. Όμως, όπως φάνηκε, μπορούσε να πάει και η 12χρονη κόρη μου.

Δεν φοβάσαι;

Τρέμω. Βγαίνω στο μπαλκόνι και την κρυφοκοιτάζω μέχρι να χαθεί στη στροφή. Με βλέπει πάντα, γυρίζει και με χαιρετάει.

Πότε την πρωτοάφησες;

Πριν δύο χρόνια περίπου. Καλοκαίρι, διακοπές, στην παραθαλάσσια περιοχή όπου παραθερίζουμε. Πάλι για φούρνο και σούπερ μάρκετ, με το ποδήλατο. Και ενώ έπρεπε να γυρίσει στο 20άλεπτο, είχε περάσει μισή ώρα και με έζωναν τα φίδια. Και αν έπεσε και χτύπησε; Και αν τη χτύπησε κανένα αυτοκίνητο; Κι αν την πλησίασε κάποιος άγνωστος;

Τελικά η Ιωάννα είχε πάει στο σούπερ μάρκετ, μετά στον φούρνο αλλά επειδή θυμήθηκε να πάρει κάτι τσίχλες (!) ξαναγύρισε στο σούπερ μάρκετ, και έτσι η ώρα πέρασε.

Η αρχή είχε γίνει. Σε μια περιοχή ασφαλή, σε γνώριμους δρόμους, με δεκάδες γνωστούς παντού. Κι όμως, κάθε φορά που την έστελνα με το ποδήλατο να μου πάρει κάτι, η καρδιά μου έτρεμε.

Πότε δεν την αφήνεις;

* Όταν έχει βραδιάσει. Μετά τις 7.30 μμ, όχι.

* Και εκείνη την εβδομάδα που διάβαζα το συγκλονιστικό βιβλίο «Το Δάσος της Μνήμης» (εκδόσεις Ψυχογιός) σχετικά με την απαγωγή της Ελίζα, ενός 10χρονου κοριτσιού. Την ίδια εβδομάδα παιζόταν σε όλα τα κανάλια η απαγωγή της 10χρονης Μαρκέλλας, θυμάσαι. Τι τραγική σύμπτωση, αλήθεια. Διάβαζα το βιβλίο, το έκλεινα, άνοιγα τηλεόραση, την έκλεινα, κοίταζα το κορίτσι μου, το έκλεινα στην αγκαλιά μου.

Τώρα που μεγάλωσε, φοβάσαι λιγότερο;

*Φοβάμαι κάθε φορά ανελλειπώς. Κυρίως τώρα που η φιγούρα της είναι πλέον εφηβική, τα βλέμματα που πέφτουν πάνω της αυξάνονται, και μαζί τους οι αγωνίες μου.

* Φοβάμαι όταν έρχονται οι φίλες της στο σπίτι για να παίξουν (βασικά κάνουν TikTok) και μου ζητάνε να πάνε μια βόλτα στα γύρω στενά. Και η ευθύνη είναι διπλή, όχι διπλή, πολλαπλάσια, και για το άλλο το παιδί. Και ξέρω ότι "τα γύρω στενά" για τα παιδιά σημαίνει ένας δρόμος παρακάτω, άντε και λίγο πιο πέρα, δεν πάμε και λίγο πιο πάνω;. Αυτά που κάναμε όλοι στην ηλικία τους.

ΑΛΛΑ κάθε φορά που επιστρέφει από μια μικρή αποστολή, από μια μικρή βόλτα, από μια μικρή απόδραση από το κλουβί της καθημερινότητας, βλέπω κάτι διαφορετικό στο βλέμμα της. Σαν να ωριμάζει ένα τσικ. Ένα τσικ, σαν σπίθα. Σαν να μου λέει «Ευχαριστώ που με εμπιστεύεσαι. Είναι σημαντικό για μένα. Μεγαλώνω. Μπορώ να είμαι υπεύθυνη».

Τι θα ήθελα να σου πω:

* Είσαι μαμά και πάντα, μα πάντα θα φοβάσαι μήπως συμβεί κάτι στο παιδί σου. Ακόμα κι όταν γίνει έφηβος με τα όλα του, ακόμα κι όταν ενηλικιωθεί, εσύ πάντα θα ανησυχείς μήπως κάτι κακό τού συμβεί. Ο φόβος υπάρχει. Το θέμα είναι τι κάνουμε μαζί του.

"Μα, τόσα συμβαίνουν":

*Κυκλοφορούν άπειρες ιστορίες για παιδιά που τα άρπαξε ένας άγνωστος στον δρόμο, που εξαφανίστηκαν ξαφνικά μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο ή σε μια παιδική χαρά. Δεν ισχύουν όλες. Σύμφωνα με το Χαμόγελο του Παιδιού, οι υποθέσεις απαγωγής αφορούν σε πρόσωπα του συγγενικού ή του οικείου περιβάλλοντος.

*Με ήρεμη και σταθερή φωνή, μιλάμε και ενημερώνουμε τα παιδιά μας για το τι πρέπει να κάνουν αν τα πλησιάσει ένας άγνωστος. Τι; Να φωνάξουν «Βοήθεια!». Να μην πιστέψουν κανέναν όταν τους λέει «Με έστειλε η μαμά σου, ή ο μπαμπάς σου να σε πάρω». Να μην πλησιάζουν κανένα άγνωστο αυτοκίνητο που ζητάει οδηγίες. Κανένας ενήλικας δεν ζητάει οδηγίες από ένα παιδί.

Και αν χαθεί;

* Είναι πολύ σημαντικό να μείνει εκεί όπου είναι, περιμένοντας να πας να το βρεις. Αλλιώς, θα ψάχνετε και οι δύο κάνοντας κύκλους χωρίς να βρίσκεστε ποτέ.

* Να καλέσεις στο 1056, την Εθνική Γραμμή SOS για παιδιά. Δεν χρειάζεται να περάσουν 24 ώρες για να δηλώσεις την εξαφάνιση ενός παιδιού. Μπορείς να το κάνεις στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο. Και να μάθεις και στο παιδί σου το 1056- μπορεί να καλέσει το ίδιο και να ζητήσει βοήθεια για εκείνο ή για κάποιο άλλο παιδί.

(Δες ΕΔΩ αυτό το βιντεάκι, και μάθε τι συμβουλές δίνει σε γονείς ανηλίκων ο Γιάννης Αθανασόπουλος, κλινικός ψυχολόγος στο Χαμόγελο του Παιδιού).

* Να κατεβάσεις την Missing Alert App, τη δωρεάν εφαρμογή για κινητά, που βοηθά στον ταχύτερο εντοπισμό των εξαφανισμένων ατόμων στην χώρα μας, που ανέπτυξε η COSMOTE για «Το Χαμόγελο του Παιδιού».

Μέσω της εφαρμογής, μπορείς:

• Να ενημερώνεσαι σε πραγματικό χρόνο για τις τρέχουσες εξαφανίσεις παιδιών και ενηλίκων καθώς και για την εξέλιξή τους.

• Να βοηθάς το έργο του οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού», παρέχοντας πληροφορίες για κάποια υπόθεση, όπου και αν βρίσκονται ανά πάσα στιγμή, μέσω chat ή τηλεφώνου.

• Nα κάνεις αναζήτηση περιστατικών εξαφάνισης βάσει διαφορετικών κριτηρίων (πχ. ημερομηνία εξαφάνισης, απόστασης από τους ίδιους).

• Να κοινοποιείς περιστατικά εξαφάνισης, μέσω των προσωπικών τους social media, κινητοποιώντας με αυτόν τον τρόπο και άλλους εθελοντές.

• Να προστατεύεις οικεία σου πρόσωπα, που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες με υψηλό κίνδυνο εξαφάνισης (π.χ. λόγω άνοιας, νοητικής στέρησης), δηλώνοντας προληπτικά τα στοιχεία τους -μέσω του app- ώστε να επιταχυνθεί η διαδικασία αναγγελίας εξαφάνισης και έναρξης της έρευνας, σε περίπτωση που χρειαστεί. Και οι ηλικιωμένοι, μικρά παιδιά είναι.

Μαμά είσαι, και ανησυχείς. Μαμά είσαι, και οφείλεις να ενημερώνεσαι. Μαμά είσαι, και όπως φοβόσουν μήπως πέσει το μικρό σου όταν έκανε τα πρώτα του βήματα, έτσι φοβάσαι και τώρα. Δεν μπορείς να του κάνεις στράτα- στρατούλα για πάντα.

Το παιδί πρέπει να βγει από το κλουβί. Να ανοίξει τα φτερά του. Και όπως ακριβώς κάνουν τα περιστέρια, εκείνο θα επιστρέφει, σωματικά ή και συναισθηματικά, στη φωλιά του.

Θα του έχεις μάθει όμως πώς να ανοίγει τα φτερά του. Και αυτό στα 12 χρόνια που είμαι μαμά, στο λέω ειλικρινά, είναι το πιο δύσκολο πρότζεκτ της γονεϊκότητας. Θαρρώ, και η πεμπτουσία της.