Θα ‘θελα να ‘χα ένα καλάθι...
Και τι ζητάω; Να, ένα καλάθι σαν αυτά του πικ νικ, να το παίρνω μαζί μου στο πάρκο, να το αφήνω απαλά πάνω στην καρό κουβερτίτσα, να κάθομαι δίπλα του και να το κοιτώ. Το καλάθι μου και εγώ.
Και αν η ευχή σου γινόταν πραγματικότητα, και είχες στα χέρια σου ένα όμορφο καλάθι σαν αυτά του πικ νικ,
αλήθεια, τι θα έβαζες μέσα;
Δεν θα του έβαζα το παραμικρό. Θα το άφηνα να χαρεί την ελαφράδα του και τη χαρά τού να μην κάνεις τίποτα. Απλά να υπάρχεις.
Θα το γέμιζα ιστορίες παιδιών, τυλιγμένες σε πτι καρό πετσετούλα. Εκείνες θα ξεπετάγονταν μία μία, με ανυπομονησία να ακουστούν, επιτέλους, να ακουστούν.
Θα έβαζα μέσα όλα μου τα λάθη, και θα ήταν το δικό μου, μοναδικό μου καλάθη, με ήτα. Για να θυμάμαι όσους άθελά μου πλήγωσα και όλα όσα έπρεπε να γίνουν μη σωστά.
Θα έκρυβα εκεί τις πιο δυνατές μου αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Αυτό το καλάθι θα το κουβαλούσα πάντα μαζί μου, μέχρι τη μέρα που το βαρύ του φορτίο να μην μου κόβει τα χέρια. Και τότε, θα το άφηνα κάτω από ένα ολάνθιστο δέντρο, στην κορφή ενός λόφου. Και θα έφευγα.
Θα το γέμιζα κουβαράκια, νήματα, και βελονάκια για να θυμηθώ να πλέκω ξανά ζεστά κασκόλ, να μπλέκω πού και πού με παρέες που δεν σταματούν να γελούν, και να εμπλέκομαι στο δίκιο και στο αληθινό.
Θα παράχωνα τις στιγμές που φώτισαν τη ζωή μου. Δίπλα δίπλα και σφιχταγκαλιασμένα, τον έρωτα, τη μητρότητα, την ωριμότητα.
Θα ζητούσα από όσους αγαπώ να βάλουν ό,τι μα ό,τι θέλουν μέσα στο καλάθι μου. Ένα μήλο δαγκωμένο, ένα φτηνό δακτυλιδάκι, μια σχισμένη στα δυο φωτογραφία, λίγα δάκρυα, πολλά χαμόγελα, κι έναν τόνο αγάπης.
*Έμπνευση, ένα καλάθι της Nestlé, με νοστιμιές για βρέφη και μικρά παιδιά.
Ένα καλάθι όχι «σαν αυτά του πικ νικ».
Ένα κανονικό, αληθινό καλάθι πικ νικ, για να μου θυμίζει ότι πέρα από το πικρό, το γλυκό, το ξινό, το αλμυρό, και το ουμάμι, υπάρχει ακόμα μία γεύση, η εντονότερη όλων: η γεύση της παιδικής μας ηλικίας.
Comments