Το throwback μιας γιαγιάς κι ένα άλμπουμ αναμνήσεων
Τα τελευταία χρόνια η μαμά μου κινείται μεταξύ κρεβατοκάμαρας, κουζίνας, μπάνιου και χρονοκάψουλας, και μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά κάνει τα πιο μακρινά ταξίδια στα παιδικά και νεανικά της χρόνια.
Κάποια βράδια που ξεκινά τις διηγήσεις της, φτάνουν στα αυτιά μου σαν νανούρισμα που όσες φορές κι αν το ακούσεις, πάντα σε αγκαλιάζει σαν πουπουλένιο πάπλωμα.
Κάποτε κάποτε δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τον ειρμό της, που και η ίδια δυσκολεύεται να βρει αλλά πώς γίνεται και τελικά η ιστορία θα ειπωθεί, για ακόμα μία φορά.
Η μνήμη της όμως, ω, ναι, η μνήμη της γιαγιάς Φωτεινής χτυπάει άλλο λέβελ. Θυμάται συγκλονιστικές λεπτομέρειες για σκηνικά που έλαβαν χώρα στα 50s και 60s. Της βγάζω το καπέλο - ανάθεμα κι αν θυμόμουν έστω τα μισά από τη δική μου ζωή αν δεν υπήρχαν φωτογραφίες και σόσιαλ μίντια.
Και είναι και φορές που... γιατί μου τα λέει όλα αυτά, ξανά και ξανά; Γιατί να νιώθω παρούσα στο άνοιγμα της διαθήκης των πολύτιμων αναμνήσεων; Μήπως για να γίνω κληρονόμος τους, να καταγράψω τις αναμνήσεις της, να μείνουν, να ακουστούν ή να διαβαστούν όταν εκείνη θα είναι πια αλλού;
Όταν εκείνη θα είναι και πάλι...
Χαρωπή νεανίς στην αυλή του σπιτιού της στις Κρηνίδες, να ψήνει ψωμί φορώντας μια φούστα κλαρωτή που έραψε στην Καβάλα.
Απαρηγόρητη σε μια γωνιά γιατί ο μπαμπάς της δεν την άφησε να συνεχίσει το σχολείο.
Κολακευμένη από το φλερτ του γραμματέα, που... πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η ζωή της αν είχε ενδώσει;
Ποζάροντας με ένα ελαφρύ μειδίαμα παρέα με τα ξαδέρφια της στα αρχαία στους Φιλίππους.
Παιδούλα, κοντά στη νονά της που της έμαθε να πλέκει, να ράβει, να καρυκώνει, να μαγειρεύει.
Καμαρωτή καμαρωτή για τον λεβέντη πατέρα της, που τα κατάφερε παρά τις δυσκολίες της ζωής, και της έλεγε τα απογεύματα: «Έλα, τώρα, Φωτεινή, βάλε ένα δισκάκι να χορέψεις!».
Είναι πραγματικά σοκαριστική η στιγμή που συνειδητοποιείς για πρώτη φορά ότι οι γονείς σου υπήρξαν παιδιά ή νέοι. Μα, είναι οι γονείς σου, δεν γίνεται. Έτσι σου συστήθηκαν, γονείς, έτσι πρέπει να παραμείνουν!
Αρχίζεις να το χωνεύεις σιγά-σιγά. Στην πορεία εκμαιεύεις λεπτομέρειες που εξηγούν γιατί οι γονείς σου σού φέρθηκαν όπως σου φέρθηκαν (γιατί τα ίδια πήραν ή στερήθηκαν από τους δικούς τους γονείς) και γεμίζεις τις φυλλωσιές του οικογενειακού σου δέντρου.
Η αλήθεια είναι ότι εύχομαι να μάθαινα περισσότερες ιστορίες από τα παλιά και από την άλλη μας γιαγιά, την Αγγελική. Ίσως δεν είναι ακόμα έτοιμη να μπει στην χρονοκάψουλα, και πιθανόν η μνήμη της ξετυλίγει επιλεκτικά και μοναχικά το κουβάρι των μακρινών ιστοριών.
Της αρέσει όμως να γράφει, και μάλιστα με υπέροχα καλλιγραφικά γράμματα –στα χρόνια της διδάσκονταν καλλιγραφία στο σχολείο. Χμ, μόλις βρήκαμε τον τρόπο να κάνουμε τη γιαγιά Αγγελική να αφεθεί, να θυμηθεί, να καταγράψει:
Το άλμπουμ αναμνήσεων της Familium “Γιαγιά, μίλα μας για σένα» θα είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο μας προς εκείνη!
Να το γεμίσει, να το χαρεί, να θυμηθεί, να συγκινηθεί, να αναπολήσει... μέχρι να έρθει η στιγμή που και οι δικές της ιστορίες θα μπουν στη λούπα, και θα τις ακούμε ξανά και ξανά, σαν νανούρισμα κάτω από πουπουλένιο πάπλωμα.
Αυτή την υπέροχη ιδέα για βιβλίο συνέλαβε η συγγραφέας Monika Koprivova, όταν μάθαινε για την ιστορία της οικογένειάς της μέσα από τις αφηγήσεις του παππού της. Έτσι γεννήθηκαν τα βιβλία «Γιαγιά, μίλα μας για σένα» και «Παππού, μίλα μας για σένα» που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Familium το 2013 στην Τσεχία και έγιναν γρήγορα bestsellers σε 10 χώρες της Ευρώπης.
Comments