Γιατί θέλω να μάθω στο παιδί μου να πετάει
Το αγαπημένο μπλουζάκι της κόρης μου έχει στην πλάτη δύο φτερά και γράφει «Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου στις δικές μου διαδρομές».
Ω, φίλε, είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Και όσο τη σκέφτομαι, τόσο προβληματίζομαι. Είμαι καλή στον ρόλο της μαμάς; Δυναμώνω μέρα με τη μέρα αυτά τα φτερά ή μήπως τα καίω σαν άλλος ήλιος στην ιστορία του Δαίδαλου;
Όχι. Κατηγορηματικά και απόλυτα όχι.
Δεν καίω αυτά τα φτερά. Τα κερώνω με την αγάπη μου, με την εμπιστοσύνη που της δείχνω, με τον σεβασμό στα δικά της όνειρα. Με την ακλόνητη πίστη μου ότι η αγάπη μου δεν θα της κόψει τα φτερά. Θα μετουσιωθεί σε καύσιμο για το αεροπλάνο της, εκείνο που θα πιλοτάρει μόνη και θα πετάξει όσο μακρυά εκείνη θέλει.
Είναι δύσκολο να το λέω. Κάπου μέσα μου πονάω. Είναι 10 χρόνια τώρα που με έχει ανάγκη. Για πόσο όμως θα την κρατάω στη φωλιά μου;
Πόσο εγωιστικά σκέφτομαι καμιά φορά. Ξεχνάω άραγε τη μικρή Αλεξάνδρα; Εκείνη που η μαμά της τη φώναζε (και ακόμα το κάνει) Αλέκο, ένα κορίτσι με πείσμα και όνειρα. Που ήθελε από μικρή να γίνει δημοσιογράφος και έπαιρνε μια βούρτσα όχι για να τραγουδήσει όπως άλλα 5χρονα αλλά για να πάρει συνέντευξη από τους καλεσμένους στο σαλόνι. Που μεγαλώνοντας οι γονείς της προτιμούσαν να γίνει φιλόλογος, να έχει μια μόνιμη θεσούλα στο δημόσιο, και εκείνη σπούδασε το όνειρο των γονιών της.
Δεν ήταν όμως ευτυχισμένη. Ήταν καλά, αλλά δεν πέταγε.
Και πριν τη μεγάλη αναστροφή, εκείνη που δεν ήξερε καν πού θα την έβγαζε, η μαμά της ήταν η πρώτη που κατάλαβε, βοήθησε, ένιωσε, στήριξε.
Που την πίστεψε.
Και η Αλεξάνδρα τελικά πέταξε. Και ακόμα πετάει από τη χαρά της που κάνει μια δουλειά που υπεραγαπά.
Όχι, δεν την ξεχνάω την ιστορία του Αλέκου. Αν και... αν ήμουν κομματάκι πιο ώριμη στα 5 μου, όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω δεν θα έλεγα «Δημοσιογράφος». Θα έλεγα «Ευτυχισμένη».
Και το αυτό επιθυμώ και δια την θυγατέρα μου.
* Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα υπέροχο βιβλίο που πήρα στα χέρια μου που μιλάει για τα όνειρα που πρέπει να κυνηγάμε όσο μικροί κι αν είμαστε εμείς, όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά:
«Αμέλια, το κορίτσι που έμαθε να πετάει», με κείμενο της Mara Dal Corso και εικονογράφηση της Daniela Volpari, από τις εκδόσεις Φουρφούρι
- Η αληθινή ιστορία της Αμέλια Έρχαρτ που ήξερε από πολύ μικρή ότι ήθελε να πετάξει.
- Το πρώτο της αεροπλάνο, το Canary, ήταν δώρο της μαμάς της για τα 25α γενέθλιά της.
- Το 1932 έγινε η πρώτη γυναίκα πιλότος που διέσχισε τον Ατλαντικό ωκεανό πετώντας μόνη της.
Infos:
Brainfood Εκδοτική ΜΕΠΕ / Κολωνού 12-14, Κεραμεικός, Αθήνα Tηλ. παραγγελιών: 210 2514123 / Φαξ: 210 5227768 / Email: contact@brainfood.gr /
Site: brainfood.gr
Fb page: Fourfoyri